دوحه / واشنگتن دی سی، 24 ژانویه (IPS) – در 22 دسامبر 2021، شورای امنیت سازمان ملل متحد به اتفاق آرا به کمک های بشردوستانه بیشتر برای رسیدن به افغان های آسیب پذیر رای داد و در عین حال از سوء استفاده حاکمان طالبان از این منابع مالی جلوگیری کرد.
با توجه به اینکه بیش از نیمی از 39 میلیون شهروند افغانستان – گرفتار خشکسالی، بیماری و دهه‌ها جنگ – بسته به کمک‌های حیاتی حیاتی برای زنده ماندن در ماه‌های سخت زمستان، تصمیم برای ایجاد استثنا در تحریم‌های سازمان ملل علیه رژیم حاکم است. به موقع
بیش از این که افغانستان به سرعت به نقطه صفر عملیات بشردوستانه سازمان ملل متحد در سراسر جهان تبدیل می شود.
در عین حال، پرداختن به چالش‌های اساسی سیاسی، فرهنگی و اجتماعی-اقتصادی که همچنان به محرومیت‌ها، خشونت‌ها و فساد گسترده در افغانستان دامن می‌زند، مستلزم یک استراتژی و سرمایه‌گذاری هدفمند در توسعه و ایجاد صلح است.
خوشبختانه، اینها همچنین مناطقی هستند که سازمان ملل در آن سابقه چندین دهه در افغانستان (از جمله از سال 1996 تا 2001، آخرین دوره حکومت طالبان) و جاهای دیگر دارد.
علاوه بر این، درخواست اخیر شورای امنیت از دبیرکل آنتونیو گوترش برای ارائه «توصیه های استراتژیک و عملیاتی» در مورد آینده مأموریت کمکی سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما)، تا 31 ژانویه 2022، فرصتی را برای تطبیق این نهاد جهانی با شرایط سیاسی، امنیتی، اجتماعی و اقتصادی کشور که به سرعت در حال تغییر است.
برای هدایت ایده‌های تازه و مشاهدات انتقادی پیش از پیشنهادهای ارائه شده توسط دبیرکل به شورای امنیت در روز چهارشنبه، 26 ژانویه و بررسی بعدی مأموریت یوناما در ماه مارس، در اکتبر گذشته گروهی از کارشناسان و نمایندگان ویژه سابق دبیرکل را تشکیل دادیم. ژنرال به افغانستان در مؤسسات ما، مرکز مطالعات درگیری و بشردوستانه در دوحه و مرکز استیمسون در واشنگتن دی سی
با الهام از این تبادل متفکرانه و بدون فیلتر، ما شخصاً به چندین توصیه حساس به زمان رسیدیم که در خلاصه خط مشی جدید خود توضیح داده شده است.نقشه راه گام به گام برای اقدام در مورد افغانستان: آنچه که سازمان ملل متحد و جامعه بین المللی می توانند و باید انجام دهند:
اولینسازمان ملل متحد باید به مذاکره در مورد برخی از مشروطات ارائه شده توسط قدرت های غربی کمک کند. در حالی که یک نقشه راه گام به گام برای همکاری مورد نیاز است، کمک های بشردوستانه حیاتی حیاتی هرگز نباید مشروط به انجام اقدامات خاص از سوی طالبان شود.
با توجه به اختلافات شدید بین طالبان و جامعه بین المللی، مکانیسم های مختلفی برای پرداختن به مسائل انسانی و غیرانسانی به طور یکسان مورد نیاز است. هر دو طرف خواسته های مخالفی را مطرح کرده اند که اساساً یکدیگر را نفی می کنند، در حالی که نیازهای میلیون ها افغان بی گناه و آسیب پذیر همچنان در حال افزایش است.
در حمایت مستقیم از سوءتغذیه، خدمات فوری بهداشتی، و سایر انواع حمایت های اضطراری و نجات دهنده که در طرح جدید واکنش بشردوستانه توضیح داده شده است، کشورهای اهداکننده باید به بزرگ ترین درخواست بشردوستانه سازمان ملل متحد برای یک کشور، که در تاریخ اعلام شده است، توجه دقیق داشته باشند. 11 ژانویه 2022، درخواست بیش از 5 میلیارد دلار در سال جاری برای افغانستان.
این امر ناشی از تعهد 1.2 میلیارد دلاری نزدیک به 100 کشور در نشست وزیران تشکیل شده توسط دبیر کل سازمان ملل متحد در 13 سپتامبر 2021 در ژنو و همچنین تعهدات بعدی کمک های بشردوستانه از طریق سازمان های بین المللی مانند برنامه جهانی غذا و UNDP است. توسط کره جنوبی، فرانسه و نروژ.
دومین، نیاز به تمرکز بر تقاطع چالش های بشردوستانه، توسعه ای و صلح وجود دارد، به جای ارائه مدل های واکنش فقط بشردوستانه در افغانستان. برای پیشبرد رویکردهای یکپارچه تر که سیلوهای سنتی سیستم کمک بین المللی را در پاسخ به بحران افغانستان از بین می برد، پیوند بشردوستانه-توسعه-صلح چارچوبی قدرتمند ارائه می دهد.
سازمان ملل متحد و سایر بازیگران در سال های اخیر برنامه های Triple Nexus را در افغانستان اجرا کرده اند که شامل بازگشت و ادغام مجدد پناهندگان، ایجاد دارایی و برنامه های شبکه ایمنی اجتماعی می شود.
سازمان جهانی می‌تواند نقش حیاتی را به‌عنوان یک قدرت گردآورنده و واسطه دانش، تسهیل گفت‌وگوهای محلی- بین‌المللی و کل جامعه در مورد چگونگی انطباق مفاهیم و رویکردهای برنامه‌ریزی پیوندی در مناطق ناشناخته محیط عملیاتی در حال تکامل سریع و بسیار چالش‌برانگیز افغانستان، ایفا کند.
از آنجایی که کمک‌های دوجانبه احتمالاً در میان اکثر اهداکنندگان اصلی کاهش می‌یابد، سازمان ملل همچنین می‌تواند به عنوان یک نهاد نظارتی اصلی و مجرای کمک‌های بین‌المللی از طریق صندوق‌های امانی متعدد اضطراری عمل کند. با انجام این کار، فراهم خواهد کرد عملا کمک هماهنگی انکشافی بین المللی، با هدف حفظ ارائه خدمات عمومی اساسی برای همه شهروندان افغان در مناطق حیاتی مانند مراقبت های صحی، آموزش و پرورش و تولید برق.
این نهاد جهانی همچنین برای حمایت از صندوق جدید اعتماد بشردوستانه بانک توسعه اسلامی و برنامه امنیت غذایی برای افغانستان که در 19 دسامبر 2021 در گردهمایی 30 وزیر امور خارجه و معاونان وزیر خارجه سازمان همکاری اسلامی در اسلام آباد اعلام شد، موقعیت خوبی دارد.
سومصلح پایدار در افغانستان تنها از طریق اراده سیاسی در سطح بالا حاصل می شود که به بهترین وجه از طریق یک مأموریت قدرتمند و منابع کافی برای یوناما بیان می شود (که در حالت ایده آل توسط یک دیپلمات مسلمان با جاذبه ها و مهارت های نشان داده شده توسط اخدر ابراهیمی مشکل ساز سازمان ملل متحد رهبری می شود) .
برای اینکه سازمان ملل واقعاً کاتالیزور باشد، ضروری است که یک مأموریت جامع برای انجام مجموعه کامل وظایف شناخته شده و آزمایش شده خود، از جمله در زمینه‌های آشتی، هماهنگی توسعه، و اقدامات بشردوستانه به آن سپرده شود.
برای فراتر رفتن از بازی سرزنش و ایجاد اعتماد بین طالبان و سایر احزاب افغانستان، سازمان جهانی باید اجازه داشته باشد تا دفاتر خوب و سایر ابزارهای حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات را برای احیای گفتگوی بین الافغانی به سمت آشتی و اصلاحات سیاسی فراهم کند.
در عین حال، مجمع افکار آینده افغانستان، به ریاست فاطمه گیلانی، همچنان تنها پلتفرم مستقلی است که ذینفعان با نفوذ و متنوع افغان (زن و مرد)، از جمله طالبان و مقامات دولتی سابق را گرد هم می آورد تا راه حل های عملی برای مدت طولانی ارائه دهد. – صلح و بهبودی در افغانستان.
با حمایت سازمان ملل، این ابتکار تحت مالکیت و رهبری افغان ها می تواند برای کار به سمت یک ساختار حکومتی نماینده تر کار کند که به عنوان مثال از حقوق دختران و زنان، آزادی لحظه ها و در برابر انتقام علیه کسانی که قبلاً با طالبان جنگیده اند محافظت کند.
سرانجامبزرگترین مانع بر سر راه روابط بین طالبان و جامعه بین المللی به رسمیت نشناختن رژیم جدید حاکم در کابل است که برای حل آن نیاز به دیدی میان مدت تا بلند مدت دارد. اگرچه طالبان به طور علنی به دنبال به رسمیت شناختن بین المللی هستند، اما بعید است که این تلاش ها فورا به ثمر بنشیند.
اداره موقت طالبان به جای تلاش مستمر برای به رسمیت شناختن، باید بر حکومت افغانستان و جلوگیری از یک فاجعه اقتصادی و انسانی تمرکز کند. نشان دادن سطحی از صلاحیت حکومتی – و همچنین تمایل به آشتی و اشتراک برخی از مقامات حکومتی با رقبای سیاسی گذشته – از طریق اقدامات هماهنگ بهترین راه برای جنبش برای به دست آوردن آهسته آهسته مشروعیت گسترده بین المللی و در نهایت به رسمیت شناختن است.
برای جلوگیری از تبدیل شدن افغانستان به یک پایگاه عملیاتی برای گروه‌های تروریستی بین‌المللی یا حتی منبع بزرگ‌تری از پناهندگان – که هر دو منافع حیاتی جامعه بین‌المللی، از جمله قدرت‌های غربی – هستند، به یک استراتژی چند وجهی نیاز است که منابع هدفمند را نیز فراتر از کمک‌های صرفاً بشردوستانه مستقر کند. فوری
با وجود هزاران کارمند اختصاص داده شده به کاهش درد و رنج انسانی در سراسر افغانستان، همراه با اهرم سیاسی تقریباً ناموجود غرب با رژیم طالبان، سازمان ملل متحد باید نقش اصلی توسعه و ایجاد صلح خود را از سر بگیرد، علاوه بر ارائه و هماهنگی فوری کمک های بشردوستانه نجات دهنده زندگی. کمک.
با حمایت قدرت‌های بزرگ جهانی و منطقه‌ای و همکاری گروه‌های طالبان و غیرطالبان، سازمان ملل می‌تواند کمک کند تا افغانستان در یک مسیر توسعه‌ای جدید و سیاسی به سوی یک کشور باثبات‌تر قرار گیرد که در طول زمان، چشم‌انداز این کشور را بهبود بخشد. همه شهروندان افغانستان
سلطان برکت مدیر مرکز مطالعات درگیری و بشردوستانه در دوحه قطر و استاد افتخاری سیاست در دانشگاه یورک است. او همچنین در دانشگاه یورک (انگلیس) تدریس می کرد. ریچارد پونزیو عضو ارشد و مدیر برنامه حکومت‌داری، عدالت و امنیت جهانی در مرکز استیمسون در واشنگتن دی سی است.
نویسندگان مایلند از مزنه صدیقی برای کمک تحقیقاتی مفید او برای این تفسیر تشکر کنند.
@IPSNewsUNBureau را دنبال کنید
IPS News Bureau UN را در اینستاگرام دنبال کنید
© Inter Press Service (2022) – کلیه حقوق محفوظ استمنبع اصلی: Inter Press Service