لندن، 5 مه (IPS) – کلایو بالدوین مشاور ارشد حقوقی مستقر در لندن در دیده بان حقوق بشر و نویسنده اصلی گزارش دیده بان حقوق بشر در مورد جنایات استعماری بریتانیا و ایالات متحده علیه چاگوسیان در سال 2022، چارلز سوم نه تنها پادشاه شد. بریتانیا، اما از 14 ایالت دیگر، و رئیس کشورهای مشترک المنافع. او اکنون رهبری یک پادشاهی را بر عهده دارد که با سؤالاتی در مورد نقش آن در جنایات امپراتوری بریتانیا، مانند برده داری مواجه شده است، و همانطور که او گفته است، در مورد آن زمان “اعتراف به اشتباهاتی است که گذشته ما را شکل داده است.”
جنایت مستعمره‌ای در جریان است که او امروز می‌توانست آن را تصدیق کند، به اصلاح آن کمک کند و از آن عذرخواهی کند. این جنایت، آوارگی اجباری کل مردم چاگوسی از سرزمین خود در اقیانوس هند توسط دولت های بریتانیا و ایالات متحده در دهه های 1960 و 70 است. این جنایت استعماری تا به امروز ادامه دارد زیرا دولت بریتانیا همچنان از بازگشت چاگوسی ها به خانه جلوگیری می کند.
جنایتی است که سلطنت در آن نقش بسزایی داشته است. ملکه الیزابت دوم به نمایندگی از دولت بریتانیا دستوراتی را صادر کرد که چاگوسی ها را مجبور به ماندن در تبعید کرد و به قوت خود باقی است. یک دادگاه بریتانیایی در سال 2019 اعلام کرد که این دستورات حقوق قانونی چاگوسی‌ها در قوانین بریتانیا از جمله حق بازگشت آنها را «از بین می‌برد».
چاگوسی‌ها مردمی بومی هستند که از نوادگان مردم برده و کارگران اجاره‌ای هستند که تا دهه 1960 تحت حاکمیت استعماری بریتانیا در جزایر چاگوس در اقیانوس هند زندگی می‌کردند. دولت ایالات متحده تصمیم گرفت که می خواهد بزرگترین جزیره، دیگو گارسیا، یک پایگاه نظامی بسازد و آن را بدون مردم می خواست. پس از معاملات محرمانه ایالات متحده و بریتانیا، بریتانیا کنترل چاگوس را به عنوان آخرین مستعمره خود در آفریقا حفظ کرد، حتی زمانی که موریس، که چاگوس را اداره می کرد، استقلال یافت.
در طی سالها، بریتانیا و ایالات متحده با فریب، زور و تهدید از جمله جمع کردن و کشتن سگ‌های مردم، کل جمعیت جزایر را مجبور به ترک آنها کردند. مقامات ارشد بریتانیا در مورد چاگوسی ها با عبارات نژادپرستانه و تحقیرآمیز وقیحانه نوشتند، مثلاً آنها را “مرد جمعه” نامیدند و با آنها به عنوان مردمی رفتار کردند که اهمیتی نداشتند. چاگوسی ها در موریس و سیشل در فقر شدید زندگی کردند. برخی از آنها از آن زمان به انگلستان نقل مکان کرده اند.
چاگوسیان در گزارش اخیر ما به دیده بان حقوق بشر، بدبختی تبعید اجباری خود را توصیف کردند که آنها را برای سالها بدون غذا یا خانه کافی رها کرد. بسیاری از مردم چاگوسی جان خود را از دست داده اند، بدون اینکه هرگز بتوانند به وطن خود بازگردند. ما دریافتیم که تجاوزات علیه چاگوسی ها جنایت علیه بشریت است – آوارگی اجباری، جلوگیری از بازگشت آنها به خانه، و آزار و اذیت به دلایل نژادی و قومیتی.
پادشاهی بریتانیا در این جنایت استعماری دخالت داشته است، به ویژه از طریق استفاده از “Orders-in-Council”، روشی مخفی که در آن سلطنت از طرف دولت از طریق شورای خصوصی، با اثر قانونی، دستور صادر می کند. مجموعه چند صد ساله مشاوران پادشاه. صدور دستورات در شورا از طریق پادشاه راه مناسبی برای دولت برای دور زدن پارلمان بوده است.
بریتانیا از چنین دستوراتی علیه چاگوسیان استفاده کرده است. این دستورات در سال 2004، پس از اینکه چاگوسی‌ها به یک پیروزی حقوقی خیره‌کننده در برابر دولت بریتانیا دست یافتند، استفاده شد و دستورات قبلی برای نگه داشتن آنها در تبعید را لغو کرد. رابین کوک، وزیر امور خارجه بریتانیا در زمان صدور حکم دادگاه، به اشتباهات انجام شده در حق چاگوسی ها اعتراف کرد و برای لحظه ای کوتاه به نظر می رسید که آنها می توانند به کشور خود بازگردند. اگرچه ایالات متحده پایگاه نظامی خود را در بخشی از دیگو گارسیا ساخته بود، بقیه آن جزیره و جزایر دیگر خالی بودند.
اما بریتانیا و ایالات متحده تصمیم گرفتند که به دلایل مشکوک امنیتی و هزینه از بازگشت چاگوسی ها به هر جزیره ای جلوگیری کنند. دولت نخست وزیر تونی بلر از ملکه الیزابت دوم و شورای خصوصی برای انجام این کار استفاده کرد. در سال 2004 الیزابت دوم دستوراتی را صادر کرد که هنوز هم تا به امروز به قوت خود باقی است و به طور قانونی از بازگشت چاگوسی ها به تمام جزایر جلوگیری می کند. در همین حال، پرسنل نظامی و غیرنظامی ایالات متحده به همراه مقامات بریتانیا در دیگو گارسیا زندگی می کنند و مردم می توانند با قایق های تفریحی لوکس از چاگوس دیدن کنند. دستورات استعماری مخفیانه همچنان تأثیرات واقعی و منفی بر زندگی هزاران نفر دارد.
با این حال، چاگوسی ها هرگز دست از مبارزه برنداشتند. ژوئن امسال 50 سال استهفتم سالگرد تبعید نهایی چاگوسیان. اما همچنین، به‌طور فوق‌العاده، دولت‌های بریتانیا و موریس اخیراً مذاکراتی را در مورد آینده چاگوس آغاز کرده‌اند، اگرچه، تا کنون، بدون مشورت معنادار با خود چاگوسی‌ها. هرگونه حل و فصل در مورد آینده جزایر باید بر حقوق چاگوسی ها متمرکز شود، بالاتر از همه حق آنها برای غرامت از بریتانیا و ایالات متحده، از جمله حق بازگشت. غرامت برای چنین سوء استفاده هایی همچنین به معنای تضمین این است که چنین جنایاتی دیگر هرگز تکرار نمی شوند.
و اینجاست که شاه چارلز می تواند نقش کلیدی ایفا کند. او می تواند تاجگذاری خود را در 6 مه با عذرخواهی کامل و کامل به دلیل جنایات علیه بشریت که علیه چاگوسیان مرتکب شده است، و با اعتراف به نقش سلطنت جشن بگیرد. همانطور که بسیاری از چاگوسی ها اصرار کرده اند، او باید پس از مشورت های معنادار با آنها، از آنها بخواهد تا غرامت کامل، از جمله حق بازگشت برای زندگی در وطن خود را دریافت کنند. و او باید تضمین کند که دیگر هرگز از نظام سلطنتی برای سلب حقوق اساسی مردم یا در جنایات علیه بشریت استفاده نخواهد شد، به ویژه از طریق سوء استفاده از دستورات در شورا.
از نظر چارلز، که با کشورهای مشترک المنافع ابراز تاسف کرده است از “رنج بسیار” در تاریخ، چنین اقدامی نشان می دهد که چگونه می تواند به اصلاح اشتباهات گذشته و حال سلطنت کمک کند.
© Inter Press Service (2023) – کلیه حقوق محفوظ استمنبع اصلی: Inter Press Service