رم، 3 مه (IPS) – وقتی دانش‌آموزان مدرسه بین‌المللی چادویک برای سفری مبادله‌ای به زادگاه معلم ریاضی خود، فیلیپین رفتند، با یک راز روبرو شدند. بچه های مدرسه دوقلوهایشان میزبانان صمیمی، صمیمی و سرگرم کننده ای بودند.
اما وقتی زمان ناهار فرا می رسید، به جای اینکه با مهمانان کره جنوبی خود بنشینند و برای صرف غذا به آنها ملحق شوند، دور می ماندند و از راه دور تماشا می کردند.
بی خاصیت به نظر می رسید – تقریباً بی ادب.
از خانواده‌های مرفه، بلافاصله متوجه بازدیدکنندگان نشد که میزبانانشان نه از روی بی ادبی، بلکه به دلیل فقر، ناهار را ترک کردند.
این یک شوک کامل برای ما بود. آنها قادر به خرید غذا نبودند.
«به عنوان دانش‌آموزان کلاس ششم و به عنوان افرادی که هرگز در زندگی واقعی شاهد چنین موقعیت‌هایی نبوده‌ایم، واقعاً نمی‌توانستیم چیزی بگوییم یا کاری انجام دهیم.
«راه حل موقت ما این بود که نخوریم و غذایمان را به آنها بدهیم. اما این واقعا یک راه حل نبود.
پس از بازگشت به خانه و تمرکز بر زندگی پر مشغله تحصیلی، سرگرمی ها، ورزش و فعالیت های اجتماعی، مانند اکثر نوجوانان، برای گروه آسان بود که این “شوک” را پشت سر بگذارند.
در عوض، آنها تصمیم گرفتند کاری انجام دهند که تفاوت ایجاد کند، و برنامه ای را راه اندازی کردند تا برای دوستان فیلیپینی جدید خود صبحانه و ناهار را در مدرسه خود در Labo، در استان Camarines Norte ارائه دهند.
راه اندازی یک برنامه در فیلیپین از کره جنوبی کار آسانی نیست و آنها با انبوهی از مشکلات روبرو شدند.
اما آنها با جمع‌آوری پول و همکاری با مدرسه در فیلیپین، با معلمان داوطلب و والدین که آشپزی را انجام می‌دادند، موفق به اجرای پروژه شدند.
یانگ گفت: “ما کار خود را با ارائه خدمات به 50 دانش آموز آغاز کردیم و پاسخ واقعا مثبت بود زیرا بسیاری از دانش آموزان مجبور به ترک تحصیل شدند زیرا نمی توانستند هزینه غذا را بپردازند.”
اما پس از آن آنها می توانند به مدرسه ادامه دهند. ما همچنین از یک بازار محلی برای غذا استفاده کردیم تا به اقتصاد محلی و کشاورزان محلی کمک کنیم.
آنها پول را با انجام کارهایی مانند فروش تنقلات در طول رویدادهای مدرسه، درخواست کمک هزینه و جذب شرکای بخش خصوصی به دست آوردند.
در سال دوم آنها به ساخت آشپزخانه مدرسه کمک کردند و متعاقباً برنامه را به مدارس بیشتری گسترش دادند.
سپس همه‌گیری COVID-19 تنظیمات لازم را انجام داد.
یانگ گفت: «وقتی کووید شیوع پیدا کرد و دانش‌آموزان از رفتن به مدرسه بازماندند، تصمیم گرفتیم برنامه‌مان را اصلاح کنیم و یک بسته غذایی برای آنها تهیه کنیم، همچنان که اقتصاد محلی را در بر می‌گیرد، هنوز هم همه مواد غذایی مغذی را در یک بسته قرار می‌دهیم.»
والدین می توانند هر هفته در روز دوشنبه به مدرسه بیایند تا این بسته ها را تحویل بگیرند.
آنها غذا را با خانواده های خود تقسیم کردند و بنابراین ما نه تنها به دانش آموزان بلکه به خانواده ها نیز غذا دادیم.
بحران هزینه زندگی نیز تأثیر داشت. در واقع، پس از پنج سال، به دلیل افزایش قیمت ها، این برنامه برای مدتی به حالت تعلیق درآمد.
اما این گروه اخیراً موفق شد دوباره این کار را آغاز کند و پول جمع آوری کرد تا برای 155 دانش آموز در سه مدرسه مختلف غذا تهیه کند. یک مهمانی چادویک در این ماه به فیلیپین بازمی گردد.
این برنامه ممکن است در مقیاس نسبتاً کوچک باشد، اما برای جوانانی که از آن سود برده‌اند، تفاوت بزرگی ایجاد کرده است.
سال گذشته 32 دانش آموز که به لطف این برنامه از کلاس هفتم غذای مدرسه می خوردند، از دبیرستان فارغ التحصیل شدند.
پنج نفر از آنها بورسیه گرفتند و اکنون در دانشگاه در رشته مهندسی تحصیل می کنند.
یانگ گفت: “ما معتقدیم که فقط گرسنگی را حل نمی کنیم (برای دانش آموزانی که به آنها کمک می کنیم)، ما همچنین در تلاش هستیم تا مسائل آموزشی، بهداشتی و رفاهی را حل کنیم.
«اغلب کودکان در صورت فقیر بودن به جای ماندن در مدرسه مجبورند برای کسب درآمد با خانواده خود کار کنند. از آنجایی که بچه ها مهارت های زیادی ندارند، تنها شغلی که می توانند انجام دهند کار است که دستمزد زیادی به آنها نمی دهد.
«این دقیقاً مانند یک چرخه است. آنها اگر غذا نداشته باشند نمی توانند به مدرسه بروند، بنابراین باید از تحصیل صرف نظر کنند و این یعنی فقر ادامه دارد.
روزانا کلودیا لوزاراگا، معلم ریاضی که برای اولین بار دانش‌آموزان را به فیلیپین برد، گفت که از داشتن بچه‌هایی که این برنامه را راه‌اندازی کردند، “مفتخر” است.
اما او همچنین تاکید می‌کند که بچه‌های کره‌جنوبی نیز با آن غنی شده‌اند، مهارت‌هایی را ایجاد می‌کنند، دوستی برقرار می‌کنند و یاد می‌گیرند که قدر چیزهایی را که دارند بدانند.
ما هر سال به فیلیپین می‌رویم و در آن زمان، رایزنی‌هایی انجام می‌شود، ما آن را کنگره دانشجویی می‌نامیم، بنابراین رهبران دانشجویی در آنجا با دانشجویان کره‌جنوبی ملاقات می‌کنند و آنها درباره چیزهایی که در مورد برنامه خوب است و چیزهایی که می‌توانیم بهبود دهیم بحث می‌کنند. لوزاراگا به IPS گفت.
بخشی از آن سایه است. بنابراین یکی از گیرندگان را در خانه دنبال می کنند، خانه آنها را می بینند و با آنها قدم می زنند.
«در یک مورد ما 14 کیلومتر راه رفتیم زیرا بچه ها به خانه رفتند و هفت کیلومتر برگشت به خانه و هفت کیلومتر برگشت بود.
“شما برای کسی همدلی ایجاد می کنید. آنها از سایر دانش آموزان یاد می گیرند. این فقط موردی نیست که ما کمک می کنیم.
«این صرفاً دادن نیست. همیشه دو طرفه است
“از آنچه که من از دانش آموزانم و دانشجویان فیلیپین دیده ام، یک ارتباط وجود دارد.
“شما مراقب همدیگر باشید. آنها در حال ایجاد روابط هستند و این مهمترین چیز است.
هم یانگ و هم لوزارراگا فکر می کنند این برنامه الگویی برای همبستگی است که به راحتی می تواند توسط نهادهای دیگر تکرار شود.
“اولین قدم همیشه سخت ترین است. یانگ گفت: در ابتدا همه چیز بسیار ترسناک به نظر می رسد.
“مردم می گویند راه حل ها باید نوآورانه باشند. گاهی این کار را می کنند، اما گاهی نمی کنند.
حتی ساده‌ترین راه‌حل‌ها می‌توانند بهترین کار را داشته باشند.
«برای ما این بود که دانش‌آموزان نمی‌توانستند غذا بخرند و ما برای آنها غذا تهیه می‌کردیم.
این راه حل ما بود. اصلا نوآورانه نبود اما تاثیر زیادی روی دانش آموزان داشت.
“پس فقط ساده فکر کن و دنبالش برو.”
© Inter Press Service (2023) – کلیه حقوق محفوظ استمنبع اصلی: Inter Press Service