کارناتاکا، 17 مه (IPS) – رنوکا کوماری یک زن مسیحی 45 ساله از جامعه دالیت در ایالت شمالی اوتار پرادش هند است. او هر روز با چالش های متعددی روبرو می شود و امیدوار است روزی برسد که مبارزاتش به پایان برسد و بتواند زندگی راحتی داشته باشد.
شوهرش، سوبهاش کومار، جاروهای دست ساز خود را که از درختان درست می کند، در بازار آزاد می فروشد تا امرار معاش کند. زندگی در کلبه‌های موقت، درآمد ناچیز خانواده کوماری، گذران زندگی را دشوار می‌کند.
در ساختار اجتماعی اولیه هندوها، دالیت‌ها از پایین‌ترین جایگاه اجتماعی برخوردار بودند و همچنان در اکثر ایالت‌هایی که هندوها حضورشان را آلوده می‌دانند، بسیار ناپاک تلقی می‌شوند. بسیاری از هندوها مشاغل خود را تحقیر آمیز می دانند، مانند پرداختن به چرم، خاک شب، و سایر کارهای کثیف، که دلیل وضعیت ناپاک آنها در جامعه است.
کوماری دو فرزند دارد که در یک مدرسه دولتی در همان حوالی تحصیل می کنند و او می خواهد که آنها آموزش ببینند و در نهایت امرار معاش خوبی داشته باشند. با این حال، کوماری می‌گوید که جامعه و دولت خانواده او را به دلیل ایمان مسیحی‌شان در تنگنا قرار می‌دهند. او معتقد است که دالیت‌هایی که به ادیان دیگر عمل می‌کنند کمک‌های دولتی، مزایای بهداشتی و آموزشی، و رزرو در مشاغل دولتی دریافت می‌کنند، اما به عنوان مسیحی، آنها نادیده گرفته می‌شوند.
خانواده کوماری علیرغم اینکه از نظر اقتصادی ضعیف هستند، واجد شرایط اجرای طرح های دولتی نیستند. شوهر او، سوبهاش کومار، می گوید که آنها بیش از 5000 روپیه (80 دلار آمریکا) در ماه درآمد ندارند و ارائه آموزش خوب به فرزندانشان بدون حمایت دولت چالش برانگیز است. مسیحیان دالیت تنها به دلیل ایمانشان مورد تبعیض قرار می گیرند و از مزایای آنها محروم می شوند و این بر مبارزات آنها می افزاید.
پیشینه تبعیض
پس از استقلال هند از حاکمیت بریتانیا در سال 1947، دولت ابتکارات مهمی را برای ارتقای کاست های پایین ارائه کرد. این ابتکارات شامل رزرو کرسی در مجالس مختلف قانونگذاری، مشاغل دولتی و ثبت نام در مؤسسات آموزش عالی بود. سیستم رزرواسیون برای رسیدگی به ظلم تاریخی، نابرابری و تبعیض تجربه شده توسط این جوامع و ارائه نمایندگی برای آنها اجرا شد. هدف تحقق وعده برابری مندرج در قانون اساسی کشور بود.
در 11 آگوست 1950، رئیس جمهور هند قانون اساسی را صادر کرد (دستور کاست های برنامه ریزی شده، که به اعضای کاست های برنامه ریزی شده حقوق مختلفی را طبق بند 1 ماده 341 قانون اساسی هند ارائه می کرد. با این حال، بند سوم این فرمان بیان می کرد که «هیچ فردی که دینی متفاوت از هندوئیسم دارد، عضو یک کاست برنامه ریزی شده تلقی نمی شود».
در سال 1956، سیک‌های دالیت خواستار درج در قانون اساسی (کاست‌های برنامه‌ریزی شده) در سال 1950 شدند و موفق شدند از طریق اصلاحیه‌ای در بند 3 ماده 341، در فهرست فرمان ریاست جمهوری SC/ST، 1950 ثبت شوند. اصلاح بند 3 ماده 341 در سال 1369.
مسیحیان و مسلمانان دالیت الاصل اکنون خواستار دریافت مزایای رفاه اجتماعی برای ارتقای مردم دالیت هستند. هر دو جامعه از سال 1950 از این مزایا محروم شده‌اند، زیرا دولت می‌گوید مذاهب آنها از سیستم کاست هندو پیروی نمی‌کنند.
زوایای حقوقی
نزدیک به 14 سازمان مسیحی در هند دادخواست هایی را به دادگاه عالی این کشور ارائه کرده اند که در آن 20 میلیون مسیحی دالیت که 75 درصد از کل جمعیت مسیحی هند را تشکیل می دهند، در زمینه آموزش و اشتغال در نظر گرفته اند. در هند، مردم بر اساس تولد به کاست های مختلفی تقسیم می شوند و 80 درصد جمعیت هندو هستند. اگرچه پارلمان در سال 1955 عمل غیرقانونی بودن را غیرقانونی اعلام کرد، طبقات پایین هند، به ویژه دالیت ها، همچنان با تبعیض و طرد اجتماعی مواجه هستند.
در آوریل امسال، دادگاه عالی هند از دولت فدرال درخواست کرد که در مورد اعطای مزایای رزرو در مشاغل دولتی و مؤسسات آموزشی به نوکیشان مسیحی در میان دالیت ها موضع گیری کند. قرار است دادگاه به این دادخواست رسیدگی کند و در مورد وضعیت مسیحیان دالیت تصمیم گیری کند.
دولت هند کمیته ای را برای بررسی امکان اعطای وضعیت کاست برنامه ریزی شده به کسانی که به ادیان دیگر گرویده بودند اما ادعا می کردند که از نظر تاریخی به این جامعه تعلق دارند، تشکیل داده بود. این دومین هیئتی بود که توسط دولت پس از رد توصیه‌های کمیسیون اول، که شامل آنها را توصیه کرده بود، تشکیل داد.
به گفته تهمینا آرورا، یک فعال و مدافع برجسته مسیحی در هند، انکار حقوق افراد صرفاً بر اساس اعتقادات مذهبی آنها در تضاد با ارزش‌های سکولار اصلی این کشور است. آرورا تاکید کرد که حتی اگر افراد به مسیحیت یا اسلام گرویدند، در همان جوامعی به زندگی خود ادامه می دهند که با آنها به عنوان افراد غیرقابل لمس رفتار می کنند و شرایط آنها تغییر نمی کند. بنابراین، او معتقد است که مردم نباید از مزایایی که قبلاً به دلیل ایمانشان داشتند، محروم شوند.
خدا امید ماست
رنوکا کوماری به اشتراک می‌گذارد که هر روز برای موفقیت فرزندانش دعا می‌کند، امیدوار است که خداوند به آنها کمک کند تا در زندگی سرآمد باشند. او ابراز تاسف می کند که استحقاق آنها صرفاً به این دلیل رد می شود که مسیحیت را به عنوان ایمان خود انتخاب کرده اند. او این موضوع را طعنه آمیز می داند که به همین دلیل از کمک های دولتی محروم می شوند و باعث می شود که زندگی فلاکت باری داشته باشند و هر روز برای تأمین آموزش و آینده بهتر فرزندان خود تلاش کنند. دو فرزند کوماری، ویراندر و پرنا، در حال حاضر در کلاس های دوم و هفتم هستند. سوجاتا آرزو دارد روزی معلم شود و علاقه زیادی به ریاضیات دارد. او مانند معلم مورد علاقه اش آرزوی تدریس در مدرسه را دارد و به جبر علاقه خاصی دارد.
گزارش دفتر IPS UN
@IPSNewsUNBureau را دنبال کنید
IPS News Bureau UN را در اینستاگرام دنبال کنید
© Inter Press Service (2023) – کلیه حقوق محفوظ استمنبع اصلی: Inter Press Service