لیما، 24 ژانویه (IPS) – ساعت 9 صبح است و موریسیا رودریگز در حال پوست کندن سیر است تا ناهار آن روز را در شبکه زنان سازمان یافته ویلا توربلانکا، یکی از بیش از 2400 سوپ آشپزی مبتنی بر همبستگی که دارای سوپ است. در پایتخت پرو در واکنش به تشدید فقر ناشی از توقف جزئی یا کلی فعالیت های اقتصادی در این کشور به دلیل COVID-19 پدیدار شد.
تا 16 مارس 2020 – زمانی که دولت رئیس جمهور وقت مارتین ویزکارا در تلاش برای مهار همه گیری وضعیت اضطراری ملی اعلام کرد – موریسیا از فروش تنقلات و وعده های غذایی در مدرسه امرار معاش می کرد، در حالی که شوهرش تاکسی موتور سیکلت اجاره ای را می راند. ، که با آن خدمات حمل و نقل محلی را ارائه می کرد. اما از روزی به روز دیگر بدون معیشت ماندند.
آنها تنها نبودند. در این کشور 33 میلیون نفری آند با پایه های اقتصادی کلان محکم، بیماری همه گیر نقص های ساختاری را آشکار کرد که باعث شکاف های عمیق نابرابری می شود. به عنوان مثال، هفت کارگر از هر 10 کارگر تا سال 2019 در بخش غیررسمی کار می کردند، مانند موریسیا و همسرش فاقد حقوق بازنشستگی، بیمه درمانی و سایر حقوق کار بودند و امکان پس انداز نداشتند.
در نتیجه اقدامات اضطراری بهداشتی و همه‌گیری، بیش از شش میلیون نفر در سال 2020 بیکار شدند که بیشتر آنها در بخش غیررسمی در حوزه‌های بازرگانی و خدمات هستند که زنان در آن نقش غالب دارند. بر اساس گزارش سازمان بین المللی کار، در آمریکای لاتین، در آن سال 34 میلیون شغل از بین رفت.
علاوه بر این، بر اساس گزارش موسسه ملی آمار و انفورماتیک (INEI)، فقر با 10 درصد افزایش به 30 درصد رسیده است و 3.33 میلیون نفر دیگر را به وضعیتی نامطمئن سوق داده است که دیگر قادر به پرداخت سبد کالاهای اساسی نیستند. تخمین زده شده 360 کفی (92 دلار) در ماه.
خانواده ها در محله های فقیرنشین پایتخت از جمله بیشترین آسیب ها بودند.
استر آلوارز، وکیل مسئول وکالت در مؤسسه غیردولتی توسعه شهری CENCA، که بیش از بیش از این مدت کار کرده است، “فقر موجود در حال حاضر توسط همه گیری تشدید شد. ما دیدیم که مردم مستأصل شده اند، چیزی برای خوردن نداشتند.” 40 سال در محله های فقیر نشین حومه لیما، مانند محله های سان خوان د لوریگانچو، تلفنی به IPS گفت.
سوپ‌پزخانه‌ها به‌طور خودجوش به لطف اهدای غذا و سازماندهی اجتماعی مبتنی بر همبستگی، تعامل متقابل و رویکردی انسان‌دوستانه و مبتنی بر حقوق، ترکیبی از تلاش‌ها با محله‌های محلی، برای رسیدگی به گرسنگی فزاینده در مناطقی که برای مقامات نامرئی در پایتخت کشور است، پدیدار شدند.
در لیما، جایی که یک سوم جمعیت کشور متمرکز هستند – تقریباً 10 میلیون نفر – فقر از 14.2 درصد به 27.5 درصد افزایش یافت و تخمین زده می شود که با این بحران، 250000 نفر دیگر در فقر شدید فرو رفته اند و قادر به تأمین یک غذای اولیه نیستند. سبد 196 کفی (49 دلار) در ماه.
آلوارز توضیح داد که در اتحاد با سایر نهادهای جامعه مدنی، آنها سوپ آشپزخانه هایی را که در مناطق مختلف لیما پدید آمدند، سازماندهی کردند و یک فضای ارتباط آنلاین دائمی ایجاد کردند که تا امروز ادامه دارد و در عین حال تشکیل شبکه سوپ آشپزخانه های متروپولیتن لیما را ترویج می کند. .
شبکه و فضای ارتباط آنلاین امکان تعامل بین برگزارکنندگان سوپ‌پزخانه‌ها، عمدتاً زنان، را فراهم می‌آورد که به عنوان رهبران مبارزه با گرسنگی و حق غذا ظاهر شده‌اند، موضوعاتی که باید توسط مسئولان مورد رسیدگی قرار گیرد.
تلاش های جامعه مبتنی بر همبستگی برای زندگی بهتر
شبکه زنان سازماندهی شده آشپزخانه سوپ ویلا توربلانکا در قسمت بالای ناحیه کارابایلو، واقع در دامنه تپه ها در بخش شمالی پایتخت، پدیدار شد. چند روز پس از اعلام وضعیت اضطراری همه گیر ملی، در خانه چوبی الیزابت هوآچیلو شروع به کار کرد.
او که اهل ایاباکا در ارتفاعات شمالی پرو است، در سن 15 سالگی برای یافتن کار به لیما آمد و امروز، 40 ساله و مادر لیزبث 17 ساله و تریسی هفت ساله، نیروی محرکه این سوپ است. آشپزخانه
هوآچیلو برای حمایت از خانواده‌اش یک تاکسی موتورسیکلت سوار شد، اما در نتیجه قرنطینه او قادر به کار نبود و آنها گرسنه بودند. “ما چیزی برای خوردن نداشتیم و من شروع به تحقیق در مورد چگونگی ایجاد یک آشپزخونه کردم. من به دنبال سنیورا فورتوناتا، که یک رهبر شناخته شده و مورد احترام در منطقه است، رفتم و همراه با او آن را در 23 مارس راه اندازی کردیم.” 2020، او در حالی که به IPS ماهی نشان می دهد که در ناهار امروز سرو می شود، می گوید.
فورتوناتا پالومینو 57 ساله است. او از زادگاهش Ayacucho – منطقه ای در مرکز آند که توسط درگیری مسلحانه داخلی 1980-2000 ویران شده بود – زمانی که هنوز کودک بود توسط والدینش به پایتخت فرستاده شد. او موقعیت های سخت زیادی را پشت سر گذاشت تا جلو بیفتد و سقفی بالای سرش بگذارد. او چهار دختر دارد که توانسته‌اند حرفه‌ای شوند و مفتخر است که توانسته امکان تحصیل را برای آنها فراهم کند.
در حالی که او و همسرش خانه‌شان را اداره می‌کردند، او در سازمان‌های مختلف برای ترویج حقوق مردم محلی، از جمله تغذیه و زندگی عاری از خشونت برای زنان و کودکان، مشارکت کرد.
او با ولسوالی و وضعیت اسفبار مردم آن آشنا است، به ویژه در حلبی آبادهای ساخته شده در دامنه تپه ها که خانه ها از چوب ساخته شده اند، خانواده ها آب آشامیدنی و بهداشتی ندارند و جاده ها آسفالت نشده است. او شکایت کرد: «مقامات اینجا غایب هستند.
وقتی به مارس 2020 و ابهام، اضطراب و ترس وحشتناکی که فقیرترین خانواده‌های محله‌اش را فرا گرفته بود، فکر می‌کند، مانند یک بازمانده احساس می‌کند.
او گفت: «ما اولین کسی بودیم که یک سوپ‌پزخانه را در کارابایلو راه‌اندازی کردیم، و بسیاری دیگر از آن پیروی کردند تا اینکه تعداد آنها به 137 رسید.
به منظور هماهنگی و تقویت فعالیت های خود، شبکه آشپزخانه های متروپولیتن لیما را تشکیل دادند که او به عنوان هماهنگ کننده عمومی انتخاب شد. تا نوامبر 2021، در مجموع 2468 سوپ آشپزخانه در آنجا ثبت شده است که روزانه 257000 نفر را تغذیه می کند.
الیزابت هوآچیلو گفت: “اینجا در آشپزخونه مان روزی 250 ناهار در اوج بحران سرو می کنیم. اکنون 120 ناهار می خوریم زیرا برخی از مردم توانسته اند به شغل خود به عنوان کلکسیونر، راننده یا فروشنده خیابانی بازگردند.”
قیمت همبستگی دو زیره (51 سنت) است. اما در موارد خاص مانند سالمندان یا افراد مبتلا به سل هیچ هزینه ای دریافت نمی شود. وقتی زنان متوجه می‌شوند فردی مبتلا به کووید است، وعده‌های غذایی را در ظروف پلاستیکی در آستانه خانه‌شان می‌گذارند. و کودکانی که به دلیل مرگ والدینشان به دلیل کووید-19 یتیم شده اند نیز وعده های غذایی رایگان دریافت می کنند.
بر اساس آمار وزارت زنان و جمعیت های آسیب پذیر، در سال 2021، 98000 کودک زیر سن قانونی در اثر همه گیری یتیم بودند.
وی گفت: “ما کاری را انجام می دهیم که مسئولان باید انجام دهند، زیرا نمی توانستیم نسبت به چنین ناامیدی بی تفاوت بمانیم. علیرغم تلاش های ما، این مبارزه برای دستیابی به رسمیت قانونی آشپزخانه ها بوده است تا آنها بتوانند به بودجه بودجه دسترسی داشته باشند؛ این قانون سال گذشته تصویب شد. هوآچیلو گفت و اکنون زمان اجرای آن فرا رسیده است.
با بی‌ثباتی سیاسی که پرو در سال‌های اخیر تجربه کرده است، چهار دولت قبلاً همه‌گیری را مدیریت کرده‌اند و هر کدام با هماهنگی سازمان‌های جامعه مدنی و هیئت امنیت غذایی شهرداری لیما، یک نهاد چندبخشی که گرد هم می‌آید، به دستاوردهایی دست یافته‌اند. سازمان های اجتماعی، نهادهای غیردولتی و دولت.
استر آلوارز از CENCA گفت که چالش‌های امسال شامل دستیابی به قانون فوریت‌های غذایی و تخصیص بودجه برای سوپ‌پزخانه‌ها برای رسیدگی به وضعیت اضطراری غذایی و وادار کردن دولت به تصویب یک چارچوب نظارتی است که آنها را در یک قانون ادغام می‌کند. برنامه صفر گرسنگی
به نوبه خود، فورتوناتا پالومینو به دنیای پس از همه‌گیری فکر می‌کند و پیشنهاد می‌کند که دولت باید زنانی را که در حال حاضر سوپ‌پزخانه‌ها را اداره می‌کنند در فعالیت‌های مختلف آموزش دهد و گواهی دهد تا بتوانند در آینده به بازار کار رسمی بپیوندند. او گفت: “ما به درآمد خودمان با مشاغلی نیاز داریم که به حقوق ما احترام بگذارد.”
© Inter Press Service (2022) – کلیه حقوق محفوظ استمنبع اصلی: Inter Press Service