خشونت در کامرون، تاثیری بر بیش از 700000 کودک محروم از تحصیل – مسائل جهانی

از هر سه مدرسه دو مدرسه در مناطق شمال غرب و جنوب غرب کشور تعطیل است. در 24 نوامبر، چهار کودک و یک معلم در حمله ای در اکوندو تیتی، در جنوب غربی کشته شدند.

تعطیلی

قرنطینه اخیر که توسط یک گروه مسلح غیردولتی از 15 سپتامبر تا 2 اکتبر اعمال شد، دسترسی به خدمات اولیه از جمله بهداشت و آموزش را محدود کرد.

در طول این دوره، OCHA از یک سری حملات در شمال غربی خبر داد.

هشت دانش آموز ربوده شدند و انگشتان یک دختر پس از تلاش برای رفتن به مدرسه قطع شد. پنج مدیر مدرسه دولتی نیز ربوده شدند، از جمله یکی که سپس کشته شد.

همه مدارس و فضاهای آموزشی جامعه بسته شدند، به جز برخی مدارس در چند منطقه شهری که با ظرفیت کمتر از 60 درصد کار می کردند.

قرنطینه و ناامنی همچنین آژانس‌های سازمان ملل و سازمان‌های امدادی را مجبور کرد تا به طور موقت ارسال کمک‌ها را متوقف کنند. در این مدت حدود 200 هزار نفر غذا دریافت نکردند.

بحران چندگانه

از هر ده منطقه کشور، 9 منطقه همچنان تحت تأثیر یکی از سه بحران بشردوستانه قرار دارند: بحران در شمال غرب و جنوب غرب، درگیری در شمال دور، و بحران پناهندگان، با فرار مردم از جمهوری آفریقای مرکزی.

به دلیل این بحران های ترکیبی، بیش از یک میلیون کودک نیاز به حمایت فوری آموزشی دارند.

برای پاسخ به برخی از این نیازها، آموزش و پرورش نمی تواند منتظر بماند (ECW)، صندوق جهانی سازمان ملل برای آموزش در مواقع اضطراری و بحران، از نزدیک با آژانس های سازمان ملل متحد، شورای پناهندگان نروژ و سایر شرکای جامعه مدنی همکاری می کند.

ECW در طول سه سال 25 میلیون دلار کمک می کند و از سایر اهداکنندگان می خواهد که این شکاف را که 50 میلیون دلار تخمین زده می شود پر کنند.

زمانی که این برنامه به طور کامل تأمین شود، تقریباً 250000 کودک و نوجوان را به محیط های آموزشی ایمن و محافظتی در مناطق آسیب دیده دسترسی می دهد.

بازدید کنید

همین هفته، یان اگلاند، دبیر کل شورای پناهندگان نروژ و یاسمین شریف، مدیر آموزش و پرورش نمی توان منتظر ماند، دیدار مشترکی از این کشور داشتند.

خانم شریف در بیانیه ای وضعیتیکی از پیچیده ترین بحران های بشردوستانه در جهان امروز است”

خانم شریف به یاد می آورد: «کودکان و جوانان مجبورند خانه ها و مدارس خود را ترک کنند، تهدید به خشونت و آدم ربایی می شوند، و مجبور به ازدواج در دوران کودکی و استخدام در گروه های مسلح می شوند.

یان اگلند استدلال می‌کرد که «قرار دادن کیف مدرسه روی پشت شما نباید شما را هدف قرار دهد»، اما متأسفانه کودکان در کامرون “هر روز فقط با حضور در مدرسه جان خود را به خطر می اندازند.”

آقای اگلند اعلام کرد: «فوق اضطراری آموزشی کامرون به توجه بین المللی نیاز دارد، نه سکوت مرگبار از سوی جهان خارج».