انطباق برای آینده، نه گذشته – مسائل جهانی

• نظر توسط جومو کوامه ساندارام، انیس چاودری (سیدنی و کوالالامپور)
• سه شنبه 07 دسامبر 2021
• سرویس مطبوعاتی اینتر

قرارداد COP26 بدون شک یک “تجاوز شرم آور تاریخی از انجام وظیفه“و “هیچ جایی به اندازه کافی برای جلوگیری از فاجعه آب و هوایی”. شکست گلاسکو فقدان پیشرفت واقعی و پاسخ های ناکافی سیاستی را نشان می دهد. بدتر از آن، هیچ منبع جدید قابل توجهی با “پیمان خودکشی گلاسکو” به دست نیامد.

کنفرانس تجارت و توسعه سازمان ملل متحد (UNCTAD) گزارش تجارت و توسعه 2021 ابراز تاسف از عدم تمایل کشورهای ثروتمند برای رسیدگی به چالش های جدی پیش روی کشورهای در حال توسعه. به هر حال، دستور کار 2030 برای توسعه پایدار حتی قبل از کووید-19 با مشکل مواجه بود.

پاسخ های سیاست آب و هوا شامل کاهش و سازگاری است. کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای (GHG) را از طریق استفاده کارآمدتر از انرژی و با استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر به جای سوخت‌های فسیلی کاهش می‌دهد. سازگاری شامل تقویت انعطاف پذیری و حفاظت برای به حداقل رساندن اثرات نامطلوب بر زندگی انسان است.

نیازهای سازگاری ملی از بودجه بین المللی بسیار کمتری نسبت به کاهش بودجه برای جهان برخوردار می شوند. بنابراین، کشورهای فقیر به تنهایی برای رسیدگی به گرمایش جهانی که عمدتاً توسط دیگران ایجاد می شود، مبارزه می کنند. چالش‌های انطباق نیز به دلیل آسیب‌پذیری‌های مختلف کشور، گسترده هستند.

رویکرد پرخطر به ریسک
به دولت ها توصیه شده است که آسیب پذیری در برابر شوک ها را با بهبود داده ها و ارزیابی ریسک کاهش دهند. اکثر اقدامات برای تقویت انعطاف پذیری از روش های مرسوم مدیریت ریسک مالی استفاده می کنند. اینها به دنبال محافظت بهتر از دارایی های موجود و ارائه حمایت مالی موقت در هنگام وقوع شوک هستند.

با تکیه بر تجربه گذشته، رویکرد مرسوم به سختی آینده‌نگر در پرداختن به چالش‌های جدید است. اقدامات توصیه شده تمایل به استقرار منابع کمیاب برای رسیدگی به اثرات گذشته و فعلی تغییرات آب و هوا دارد.

تمرکز بر آسیب‌پذیری‌های فعلی، سازگاری با تهدیدات آب و هوایی موجود را امکان‌پذیر می‌سازد. این ممکن است مقداری انعطاف پذیری و تسکین موقتی ایجاد کند. اما برای تهدیدهای جدید آماده نمی شود. بنابراین، این رویکرد مشکلات آتی را نادیده می‌گیرد و از تهدیدات نوظهور محافظت چندانی نمی‌کند یا آسیب‌پذیری را کاهش نمی‌دهد.

حساب کردن روی قیمت‌گذاری و سایر تکنیک‌های بازار برای ارزیابی ریسک سازگاری با آب و هوا نیز محدودکننده است. این رویکرد تمایل دارد بر روی آنچه قابل پیش بینی و افزایشی است، به جای آنچه که نامطمئن تر و سیستماتیک است، تمرکز کند.

این رویکرد که ریشه در مدیریت ریسک مالی دارد، بازگشت به برخی هنجارهای فرضی عادی بودن و ثبات را ترجیح می دهد. بنابراین، در نظر گرفتن احتمالات جدید، از جمله رویکرد پویاتر به تحول پایدار را رد می کند.

علاوه بر این، بازگشت به “عادی” برای بسیاری از جوامع مستلزم استثمار و ناامنی است. حفظ و مقابله نیز با رویکرد مورد علاقه است. به طور معمول، اینها به سختی برای رسیدگی به چالش های پیچیده ای که با آن مواجه هستیم کافی است. بدتر از آن، ممکن است به طور ناخواسته باعث ناسازگاری شوند.

از ناسازگاری اجتناب کنید
به جای آن یک رویکرد دگرگون کننده برای خطر آب و هوا مورد نیاز است. تنها راه حل پایدار ممکن است کاهش اتکای کشورهای در حال توسعه به فعالیت های حساس به آب و هوا، مانند پرورش گاو، از طریق تغییرات گسترده برای ایجاد اقتصادهای انعطاف پذیرتر باشد.

این امر مستلزم دور شدن از ریسک زدایی به نفع رویکردی یکپارچه تر و سیستمی برای تنوع بخشیدن به اقتصادها برای انعطاف پذیری بیشتر است. اقتصادهای متنوع‌تر بیشتر از توسعه پایدار حمایت می‌کنند و کمتر آسیب‌پذیر هستند یا احتمالاً توسط شوک‌های خارجی مختل می‌شوند.

در سال‌های اخیر، این موضوع از آسیب‌پذیری بیشتر اقتصادهای وابسته به صادرات اولیه در برابر شوک‌های اقتصادی که از جاهای دیگر منشأ می‌گیرند، آشکار شده است. اما در مورد شوک های اقلیمی نیز صادق است. بنابراین، سازگاری با اقلیم به جای اجتناب از خطرات و بدترین سناریوها، نیازمند دید جدیدی از اهداف مشترک است.

تنوع بسیار مهم است
بنابراین، سازگاری آب و هوا در جنوب جهانی باید از طریق توسعه مورد توجه قرار گیرد. حرکت از ریسک زدایی به تنوع نیازمند یک دولت توسعه‌یافته متعهد به سیاست صنعتی «سبز» – شامل سرمایه‌گذاری و فناوری – برای انجام این کار است.

تنوع شامل دو فرآیند تجمعی است که در پشت سر هم کار می کنند. اول، تغییر از تولید اولیه به تولید و خدمات با ارزش بالاتر. دوم، انتقال منابع از فعالیت‌های کم‌مصرف به سرمایه‌برتر.

کشورهای در حال توسعه باید توسعه پایدار را دنبال کنند، انتشار گازهای گلخانه ای و مصرف منابع را در محدوده اکولوژیکی نگه دارند. این امر مستلزم تنوع اقتصادی، افزایش بهره وری و بهبود شرایط اجتماعی است.

چنین استراتژی‌های تحول جدیدی باید محدودیت‌های اکولوژیکی و اقلیمی را بشناسند. سیاستگذاران کشورهای در حال توسعه ابزارهای محدودی برای مقابله با چنین چالش هایی دارند. با جهانی‌سازی نابرابر «نئولیبرال»، آنها همچنین به دلیل ضعف‌های نهادی، به عنوان مثال، حتی در بسیج منابع داخلی، ناتوان هستند.

کلید چندجانبه گرایی
برخی از کشورهای ثروتمند – به عنوان مثال، بریتانیا و استرالیا – بودجه کمک های خود را کاهش داده اند و از حقوق ویژه استفاده نشده خود برای کمک به کشورهای در حال توسعه استفاده نکرده اند. آنها برای تشویق وام دهندگان خصوصی به منظور توانمندسازی کشورهای در حال توسعه برای سرمایه گذاری برای خروج از بحران های متعددی که با آن مواجه هستند، کاری انجام نداده اند.

تا کنون، اقدامات برای کاهش بدهی بسیار کم و به شدت ناکافی است، “لگد زدن به قوطی در جاده”. به تعویق انداختن بدهی به سادگی به این معنی است که وام‌ها باید دیرتر پرداخت شوند، زیرا بهره مرکب انباشته می‌شود. در همین حال، بار بدهی همچنان در حال افزایش است.

گزارش UNCTAD هشدار می دهد که کمک های مالی ناچیز آب و هوا گرمایش جهانی را تسریع می کند و چشم انداز کربن زدایی جهان را تضعیف می کند. این نیاز به چندجانبه گرایی فعال و حمایت از کشورهای در حال توسعه برای رسیدگی به آب و هوا و بحران های ناشی از بیماری همه گیر را برجسته می کند.

چالش های جهانی به وضوح نیازمند پاسخ های چند جانبه هستند. اما تا کنون، تنها صندوق بین‌المللی پول با لغو تعهدات خدمات بدهی ۲۸ کشور – به ارزش ۷۲۷ میلیون دلار – بین آوریل ۲۰۲۰ تا اکتبر ۲۰۲۱ کمک‌های واقعی ارائه کرده است.

پایان جنگ سرد اول نیاز احساس شده به چندجانبه گرایی به رهبری سازمان ملل را تضعیف کرد. اگر رئیس جمهور ایالات متحده بایدن واقعاً به دنبال تقلید از رئیس جمهور روزولت باشد، می تواند به جای پیگیری بی پروا جنگ سرد جدید مورد علاقه نومحافظه کاران در تیمش، با احیای FDR چندجانبه گرایی مورد نظر سازمان ملل شروع کند.

@IPSNewsUNBureau را دنبال کنید
IPS News Bureau UN را در اینستاگرام دنبال کنید

© Inter Press Service (2021) – کلیه حقوق محفوظ استمنبع اصلی: Inter Press Service