مونته‌ویدئو، اروگوئه، 07 آوریل (IPS) – بلاتکلیفی که مشخصه یک انتخابات دموکراتیک است، در 26 مارس، روزی که کوبایی‌ها برای انتصاب اعضای مجمع ملی قدرت خلق، نهاد قانونگذاری این کشور احضار شدند، وجود نداشت. در آن روز رای گیری انجام شد – مردم به پای صندوق های رای رفتند و یک برگه رای را در یک صندوق گذاشتند. اما آیا این واقعا یک انتخابات بود؟ کوبایی‌ها نمی‌توانستند نمایندگان خود را انتخاب کنند – تنها گزینه آنها تصویب نمایندگانی بود که برای شرکت در انتخابات انتخاب شده بودند یا از خودداری کردند.
اگر هر کرسی قبلاً یک برنده تعیین شده داشت، چرا حتی به خود زحمت برگزاری انتخابات را بدهید؟ چرا مردم یکشنبه خود را در صف رای دادن هدر می دهند؟ و اگر این کار را نمی کردند چرا دولت اینقدر اهمیت می داد؟
رای دادن به سبک کوبایی
بر اساس قانون اساسی، کوبا یک جمهوری سوسیالیستی است که در آن همه رهبران ایالتی و اعضای هیئت‌های نمایندگی انتخاب می‌شوند و توسط «توده‌ها» فراخوانده می‌شوند. کوبا مرتباً از طریق انتخابات می گذرد، اما یک کشور تک حزبی است: حزب کمونیست کوبا (CPC) از نظر قانون اساسی به عنوان “نیروی محرکه برتر جامعه و دولت” شناخته شده است.
حزب کمونیست چین از دولت قابل تشخیص نیست و حزب و ایدئولوژی آن در گوشه و کنار جامعه نفوذ می کند. این بدان معناست که فرآیند نامزدی برای انتخابات می‌تواند به‌عنوان «غیرحزبی» معرفی شود و نامزدها به‌جای نمایندگان حزب به‌عنوان افراد معرفی شوند – به هر حال همه آنها اعضای حزب هستند.
کوبایی ها در دو نوع انتخابات رای می دهند: برای مجامع شهرداری و مجلس ملی. نامزدهای مجامع شهرداری با بالا بردن دست در ‘مجمع نامزدی’ محلی معرفی می شوند. جدیدترین انتخابات محلی در 27 نوامبر 2022 برگزار شد، با نرخ بی‌سابقه 31.5 درصدی ممتنع – مایه شرمساری در سیستمی که قرار است به طور معمول حمایت جمعی را به اتفاق آرا ارائه کند.
بر اساس قانون اساسی جدید و قوانین انتخاباتی، نامزدهای شورای ملی توسط نمایندگان شهرداری در کنار کمیسیون‌های نامزدی که توسط حزب کمونیست چین از طریق سازمان‌های توده‌ای آن کنترل می‌شوند، نامزد می‌شوند که انتظار می‌رود نامزدها از صفوف آن بیرون بیایند. فهرست به دست آمده به تعداد کرسی های پارلمانی موجود است. هیچ نامزد رقیب وجود ندارد، و از آنجایی که اکثر ولسوالی ها بیش از دو نماینده را انتخاب می کنند، گزینه ها محدود به انتخاب همه نامزدهای پیشنهادی، برخی، یک یا هیچ کدام است. اما تنها کاری که یک نامزد باید انجام دهد کسب بیش از نیمی از آرای معتبر است، بنابراین تصویب تنها نتیجه ممکن است. این دقیقاً همان چیزی است که در 26 مارس اتفاق افتاد.
حداقل، دموکراسی را می توان سیستمی تعریف کرد که در آن خلاص شدن از شر دولت ها بدون خونریزی امکان پذیر است – جایی که صاحبان قدرت ممکن است در انتخابات شکست بخورند. در تمام تاریخ کوبا پس از انقلاب، هیچ نامزدی هرگز شکست نخورده است.
یک کمپین متفاوت
جای تعجب نیست که از آنجایی که رقابت واقعی وجود ندارد، معمولاً هیچ کمپین انتخاباتی در کوبا وجود ندارد. در عوض، فشارهای سیاسی و اجتماعی زیادی برای مشارکت وجود دارد، در حالی که بر این اساس، مخالفان سیاسی و فعالان دموکراسی، ممتنع را ترویج می‌کنند.
دولت که مشتاق اجتناب از میزان ممتنع در انتخابات شهری نوامبر بود، از هیچ تلاشی فروگذار نکرد. بر خلاف ممنوعیت های قانونی خود برای کمپین های انتخاباتی، یک حمله تبلیغاتی بی امان انجام داد.
گزارش‌های شاهدان عینی از یک روز رای‌گیری فراوان بود که مشخصه آن بی‌علاقگی بود، بدون هیچ نشانه‌ای از ایجاد خطوط در محل‌های رای‌گیری. تعدادی از بی‌نظمی‌ها، از جمله زورگویی و آزار و اذیت، در مورد افرادی که رای نداده بودند، احضاریه دریافت کردند یا از خانه‌هایشان بیرون آورده شدند. بیانیه رسمی منتشر شده در روز بعد – که عدم وجود نظارت مستقل تأیید آن را غیرممکن می کرد – از مشارکت 76 درصدی در انتخابات خبر داد که دولت به عنوان “پیروزی انقلابی” معرفی کرد. شاید پاکسازی فهرست های انتخاباتی با بیش از نیم میلیون رای دهنده کمتر از انتخابات پارلمانی قبلی که در سال 2018 برگزار شد، کمک کند.
اما نگاه دقیق‌تر نشان می‌دهد که ممتنع در حال تبدیل شدن به یکی از ویژگی‌های معمول آیین‌های انتخاباتی کوبا است – این کمترین میزان مشارکت تا به حال در یک انتخابات قانونگذاری بود – و فراتر از این، اشکال دیگر مخالفت در نظرسنجی‌ها، از جمله آرای خراب، در حال افزایش است.
انتخابات برای چه
در کوبا، انتخابات نه وسیله ای برای انتخاب دولت ها است و نه کانالی برای بیان دیدگاه های شهروندان. بلکه هدف مشروعیت بخشی، هم در داخل و هم در سطح بین‌المللی، برای یک رژیم استبدادی است که می‌خواهد خود را به عنوان شکل برتر دموکراسی معرفی کند. آنها همچنین در خدمت مشارکت و بسیج حامیان و تضعیف روحیه مخالفان هستند.
انتخابات آیینی تنها یکی از ابزارهای بسیاری است که رژیم برای حفظ قدرت به کار می گیرد. دولت مصمم به جلوگیری از تکرار بسیج‌هایی مانند بسیج‌های 11 جولای 2021، معترضان و فعالان را جرم انگاری کرده و ابراز مخالفت را به صورت آنلاین و آفلاین محدود کرده است.
اما همه اینها، و تلاش‌ها برای ارائه یک انتخابات بی‌درخشش به‌عنوان یک پیروزی درخشان، تنها شکاف‌هایی را که در سیستم قدیمی قدرت توتالیتر در حال زوال وجود دارد، آشکار می‌کند. در کوبا، تخیل یک وصیت نامه عمومی متفق القول متعلق به گذشته است.
اینس M. Pousadela کارشناس ارشد تحقیقات سیویکوس، همکار کارگردان و نویسنده CIVICUS Lens و یکی از نویسندگان گزارش وضعیت جامعه مدنی است.
@IPSNewsUNBureau را دنبال کنید
IPS News Bureau UN را در اینستاگرام دنبال کنید
© Inter Press Service (2023) – کلیه حقوق محفوظ استمنبع اصلی: Inter Press Service