استرالیایی‌های بومی از «تاریخ خشونت‌آمیز» و «نژادپرستی نهادی» مداوم رنج می‌برند – مسائل جهانی

هانا مک گلید نماینده مردم کورین مینانگ نونگار است انجمن دائمی مسائل بومی.

خانم مک گلید در جلسه 2023 مجمع که بین 17 و 28 آوریل برگزار می شود، در مقر سازمان ملل با اخبار سازمان ملل صحبت کرد.

من از زمانی که جوان بودم، در جامعه خود فعال بودم. تصمیم گرفتم حقوق بخوانم زیرا فکر می کردم می توانم به بهبود وضعیت حقوق بشرمان کمک کنم. من به اندازه کافی خوش شانس بودم که توانستم مدرک کارشناسی ارشد را در زمینه حقوق بشر بین المللی بگیرم، بنابراین از آن به بهترین شکل ممکن در مجامع بین المللی استفاده کرده ام و همچنین از اصلاحات در استرالیا دفاع کرده ام، زیرا وضعیت حقوق بشر ما بسیار وخیم است.

قوم من، نونگرها، توسط بریتانیایی ها با خشونت از سرزمین هایشان خلع ید شدند، و اساساً به بردگی درآمدند: مادربزرگ من یک کودک کارگر بود. افرادی که در برابر قوانین بسیار ظالمانه آن زمان مقاومت می کردند، زندانی می شدند و با زنجیر از کشور خود به زندان جزیره ای برده می شدند و بسیاری از آنها جان خود را از دست می دادند. کودکان بومی به زور از خانواده های خود حذف شدند، زیاد، به عنوان بخشی از سیاستی به نام جذب.

این تاریخ خشونت آمیز ماست. وقتی بزرگ شدم، با مسائل زیادی از جمله نژادپرستی و هدف قرار دادن مردم بومی، از جمله جوانان بومی، توسط پلیس مواجه شدیم. خشونت علیه زنان؛ امتناع از حقوق زمین ما؛ و فقر

نژادپرستی رمزگذاری شده، حقوق انکار شده

امروزه هنوز نژادپرستی زیادی در رسانه ها و جامعه وجود دارد. ما با مسائل جدی حقوق بشری، از جمله حذف کودکان از مادرانشان، نرخ بالای زندانی شدن مردم بومی، به ویژه کودکان و جوانان، در شرایطی که بسیار غیرانسانی است، مواجه هستیم.

استرالیا کشوری نیست که من در آن بزرگ شدم، زمانی که از زبان آشکارا نژادپرستانه و تحقیرآمیز استفاده می شد. اما اکنون نژادپرستی رمزگذاری شده بیشتری وجود دارد. به عنوان مثال، موضوع بسیار غم انگیز سوء استفاده جنسی از کودکان بومی به عنوان بهانه ای برای حذف کودکان از خانواده هایشان استفاده می شود.

مقاومت زیادی برای به رسمیت شناخته شدن حقوق ما وجود دارد، حتی حق داشتن بدن بومی ملی خود، که در این روزگار نباید درباره آن بحث شود.

طبق داده های خود دولت، وضعیت حقوق ما از برخی جهات بدتر می شود. ما شاهد زندانی شدن بیشتر مردم بومی هستیم. تعداد بیشتری از کودکان بومی از مادران و خانواده های خود حذف می شوند و به طور فزاینده ای به خانواده های غیر بومی منتقل می شوند که در آن هویت فرهنگی خود را از دست می دهند. و ما شاهد خودکشی بومیان بیشتر نیز هستیم.

اینها تأثیرات تکان دهنده و مداوم استعمار هستند و ما می دانیم که نژادپرستی و تبعیض سیستمی و نهادی عامل اصلی این مسائل است.

مبارزه برای یک صدا در مجلس

بهبودهایی صورت گرفته است. ما اکنون به دنبال یک رفراندوم ملی برای تغییر قانون اساسی استرالیا هستیم تا صدای منتخب مردم بومی در پارلمان را تثبیت کنیم که در مورد مسائل مربوط به مردم بومی مورد مشورت و شنیدن قرار خواهد گرفت. این یک اصلاح تاریخی و بسیار اساسی در قانون اساسی است.

من واقعاً امیدوارم که ما این تغییر را ایجاد کنیم. اما مسلماً، ما یک اقلیت هستیم، فقط چهار درصد از جمعیت، و اکثر استرالیایی‌ها باید به این اصلاحات رأی دهند.

ما همچنین از استرالیا می خواهیم که یک برنامه اقدام ملی بر اساس اعلامیه سازمان ملل در مورد حقوق مردمان بومی اتخاذ کند. این توصیه کنفرانس جهانی مردمان بومی در سال 2014 بود و هنوز این اتفاق نیفتاده است. استرالیا نمی تواند در سطح بین المللی ادعای رهبری داشته باشد، بدون اینکه به تعهدات بین المللی خود در رابطه با مردم بومی احترام بگذارد.

قدرت حقوق بین الملل

این انجمن فرصتی واقعی برای ما است تا مسائل حقوق بشر بومی را با گوش دادن به دولت های جهان و مردمان بومی جهان مطرح کنیم. تصمیمات اتخاذ شده در اینجا ممکن است در سطح ملی الزام آور نباشد، اما کشورهای عضو سازمان ملل موظف هستند که واقعاً مشارکت کنند و از حقوق ما به عنوان مردم بومی حمایت کنند.

گاهی اوقات ما شانس بیشتری برای تأثیرگذاری بر اصلاحات داخلی در کشورمان با بحث در مورد پرونده خود در برابر سازمان ملل و در مجامع سازمان ملل داریم: سازمان ملل هنوز یک مجمع بین المللی معتبر است که می دانیم که دولت های ما باید به آن احترام بگذارند.

من از مکانیسم های سازمان ملل برای پیشبرد موضوع خشونت علیه زنان بومی در استرالیا استفاده کرده ام. برای بیش از پنج سال، من به نهادهای مختلف معاهده سازمان ملل رفتم و این موضوع و عدم تخصیص منابع و توسعه سیاست های مربوطه توسط دولت را برجسته کردم. این در نهایت منجر به تعهد دولت استرالیا برای اقدام شد.

ما اکنون بخشی از سازمان ملل و امور جهانی هستیم. با توجه به تهدید تغییرات اقلیمی و آینده ما، باید کاملاً واضح باشد که مردم بومی در این گفتگو جای خود را دارند.»