بمبئی، هند، 12 ژانویه (IPS) – هنگامی که COVID-19 در اوایل سال 2020 شیوع پیدا کرد، همه جنبه های زندگی مردم را تحت تأثیر قرار داد. برای بسیاری از حاشیه‌نشین‌ترین اقشار جامعه، این به معنای از دست دادن شغل و عدم دسترسی به آموزش، غذا، و بازار و غیره بود.
کشاورزان روستایی هند با مشکل عجیبی دست به گریبان بودند. آنها محصولات خود را داشتند، اما از آنجایی که بازارها در طول قرنطینه بسته بودند، جایی برای فروش وجود نداشت. علاوه بر این، بسیاری از شعب بانک ها بسته بودند و دستگاه های خودپرداز دورتر بودند. با محدودیت سفر، پول نقد عملاً از دسترس خارج شد و همین امر قدرت خرید مردم را کاهش داد.
جوامع باید به دنبال شیوه های جایگزین برای بقا باشند. یکی از رویکردهایی که برخی از آنها اتخاذ کردند بازگشت به سیستم مبادله کالا بود – راه حلی که با آن آشنا بودند. مردم کالاهای فاسدشدنی مانند سبزیجات را مبادله می‌کردند، فروشگاه‌های kirana در روستاها در ازای گندم، اقلام ضروری را فراهم می‌کردند و غلات غذا تبدیل به ارزی برای پرداخت شهریه کودکان شد. آنهایی که کالایی نداشتند در ازای آن کار فیزیکی ارائه کردند.
انتقال چگونه اتفاق افتاد؟
جوامع روستایی هند قرن هاست که مبادله کالایی را انجام می دهند. در ایالت هایی مانند آسام، که مبادله مبادله در طول همه گیری بسیار محبوب بود، اکنون بیش از پنج قرن است که به شکل نمایشگاهی به نام Jonbeel Mela جشن گرفته می شود.
بازارها تکامل یافته اند و تغییرات زیادی در نحوه انجام معاملات تجاری ایجاد شده است، اما مبادله کالایی همچنان در جوامع نزدیک روستاها رشد می کند. این به این دلیل است که روستاها بر خلاف شهرها به همان اندازه که مصرف کنندگان توسط تولیدکنندگان هدایت می شوند و جوامع روستایی با اعتماد زنده می مانند.
روابط نزدیکی که مردم به اشتراک می گذارند نیز امکان جمعی سازی و بسیج آسان تر را فراهم می کند. این امر در طول همه‌گیری زمانی که مردم هنجارهای ایمنی مختلف COVID-19 را برای برآوردن نیازهای فردی و جامعه دنبال می‌کردند، مشهود بود.
بیوتی دوتا بورا، کشاورز و صاحب فروشگاه مواد غذایی در کاوویماری، منطقه سیواساگار، آسام، می‌گوید که در طول همه‌گیری نه تنها کالاها، بلکه خدماتی مانند واداشتن مردم به درو کردن و خرمن زدن محصول برنج را نیز مبادله می‌کرد. او توضیح می‌دهد: «در بیشتر موارد مجبور بودم برای این کار با همسایه تماس بگیرم. دوتا بورا می افزاید که کالاها از فروشگاه های عمده فروشی مختلف مانند فروشگاه او اغلب با یک وسیله حمل و نقل از روستا در مناطق مختلف حرکت می کردند. «یک موتر هفته ای دو بار از روستای ما در سراسر ناحیه سیواساگر می رود. این می تواند ماشین من یا هر کس دیگری از آن محل باشد. ما اجناس را از فروشگاه‌های مختلف محلی جمع‌آوری می‌کنیم و یکباره به مردم می‌فروشیم.»
یکی از ساکنان Chetti Thirukonam در منطقه Ariyalur در تامیل نادو، R Raja، مبادله مبادله ای را با پرداخت کارت نقدی و اعتباری که مردم در شهرها استفاده می کنند مقایسه می کند. او آن را “شکل قدیمی تر پرداخت بدون نقد” می نامد که جوامع روستایی به آن بازگشتند.
معانی جدید یک مفهوم قدیمی
سازمان‌های غیرانتفاعی که در بخش معیشت روستایی هند کار می‌کنند، از این ماشین آلات مبادله‌ای که به خوبی روغن‌کاری شده است، آگاه هستند. این به آنها اجازه داده است که با جوامع برای امرار معاش خود کار کنند – به خصوص در فضاهایی که درآمد به تنهایی برای بقا کافی نیست. با این حال، از آنجایی که مبادله پایاپای یک شکل محلی مبادله است، سازمان‌ها نیز باید درک دقیقی از زمینه‌ها و تاریخ‌های فرهنگی ایجاد کنند.
هنگامی که Drishtee، یک سازمان غیرانتفاعی که با کارآفرینان روستایی کار می‌کند، یک برنامه مبادله تلفن همراه در طول همه‌گیری ایجاد کرد، آنها منطقه Sivasagar را برای شروع انتخاب کردند. رئیس منطقه ای غیرانتفاعی شمال شرق، پاراگدار کنوار، گفت که این یک تصمیم آگاهانه با توجه به تاریخ منطقه بود. سیواساگار پایتخت سلسله آهوم بود که شش قرن بر آسام حکومت کردند. مردم اینجا مدت‌هاست که از همان شیوه‌های قدیمی، از جمله مبادله پایاپای پیروی می‌کنند.»
در نتیجه، دانش جامعه از قبل موجود بود که منتظر برداشت بود. کنوار می افزاید: «ما به مردم گفتیم که شما به کار ادامه خواهید داد بینیموی پروتا (سنت مبادله) قبل از توضیح اهمیت مجدد مبادله کالا در طول همه گیری. این برنامه تلفن همراه توسط مردم آسام برای مبادله برنج با روغن و اردک با تخم مرغ و برای بهره مندی از خدمات آسیاب برنج تراکتوری در زمانی که کارخانه های نزدیک در حال تعطیل شدن بودند استفاده می شد.
برای Goonj، یک سازمان غیرانتفاعی که روی توسعه جامعه کار می‌کند، مبادله مبادله هسته‌ای برای کار آنها است و فلسفه‌ای است که حتی قبل از همه‌گیری آن را پذیرفته بود. نام ابتکارات آن مانند Vaapsi (بازپرداخت) و ایده هایی مانند “پارچه برای کار” – با هدف ایجاد معیشت پایدار – از واژگان فرهنگی هند وام گرفته شده است. بنابراین، در مواقع بحرانی که گونج مردم را بسیج می‌کند، این کار را از جایی انجام می‌دهد که می‌خواهد مفاهیم موجود را احیا کند نه اینکه اصطلاحاتی را معرفی کند که درک جوامع ممکن است برایشان مشکل باشد.
آنشو گوپتا، مدیر بنیانگذار گونج، می‌گوید: «من معتقدم که کار جدیدی انجام نمی‌دهیم. ما برای آنچه در حال حاضر وجود دارد ارزش قائل هستیم. خرد روستایی همیشه در روستاها بها داده شده است، شاید توسط امثال ما نبود. ما فقط با دانش جامعه کار می کنیم و آن را به رسمیت می شناسیم.»
داد و ستد برای جوامع چه می کند؟
به غیر از تسهیل بازارهای فرامحلی در مواقع اضطراری، مبادله کالایی مزایای دیگری نیز برای جوامع دارد. سازمان‌های غیرانتفاعی که از مبادله کالای پایاپای در طول همه‌گیری استفاده می‌کردند دریافتند که این امر به ویژه در میان خانوارهای کم درآمد و زنان روستایی هند محبوبیت دارد.
در مناطق فقیر پول نقد، مبادله کالا به مردم کمک می کند تا نیازهای خود را به صورت محلی برآورده کنند – چه برای نیازهای فوری، مانند غلات غذا یا یک گوشی هوشمند مستعمل. علاوه بر این، مبادله کالایی راهی مناسب برای تولیدکنندگان محلی برای فروش محصولات خود است. اینها تولیدکنندگانی هستند که نمی‌توانند از مزایای پلت‌فرم‌های تجارت الکترونیک استفاده کنند یا به بازارهای شهری دسترسی پیدا کنند، بازارهایی که به دلیل حجم بالای تولید، بسته‌بندی استاندارد و زیبایی‌شناسی همگن است.
مردم همچنین از مبادله مبادله ای برای کار روی مسائل اجتماعی مانند کمبود آب، فاضلاب و زیرساخت ها استفاده کرده اند. به عنوان مثال، گونج از مبادله پایاپای به عنوان پاداشی برای کار استفاده کرده است. روستاییان به تنهایی روی حل مشکلات محلی کار می کنند و به شکل کالاهایی که اغلب از شهرها به آنها سفر می کنند پاداش دریافت می کنند. گوپتا می‌گوید: «معمولاً مردم منتظر دسترسی به یک طرح دولتی برای رسیدگی به مشکلات سطح محلی خود هستند. این در حالی است که مصالح بلااستفاده در شهر وجود دارد که تقاضا برای آن در روستاها وجود دارد.
سازمان غیرانتفاعی این دو را به هم متصل می کند. گوپتا می افزاید: “فقط یک موقعیت را تصور کنید: به یک نفر پیراهن می دهید و روز بعد می گویید “این مال من است”، او می گوید “بله، مال توست.” اما اگر شخصی برای روستای خود جاده می‌سازد یا روی آب کار می‌کند و شما پیراهنی را به عنوان پاداش به او بدهید، می‌گوید: «شاید مال شما باشد، اما من آن را به دست آورده‌ام».
مبادله کالا راه هایی را برای زنان روستایی که اغلب به پول نقد و بازار دسترسی ندارند باز می کند. Satyan Mishra، یکی از بنیانگذاران و مدیر عامل Drishtee، می‌گوید: «زنانی که قبلاً چیزهایی را فقط برای خودشان می‌ساختند، مبادله مبادله کالا را فرصتی بزرگ می‌دانستند.» آنها شروع به مبادله محصولات دست ساز با کالاهایی کردند که خودشان یا خانواده هایشان می خواستند.
در بنارس، زنانی یافت شدند که مو را با کالا مبادله می کردند. مونیکسا بوردولوی، ساکن دیکریا گائون، منطقه سونیتپور، آسام، تاکید می‌کند که خواه همه‌گیری وجود داشته باشد یا نباشد، به داد و ستد ادامه خواهد داد. او می‌گوید: «زنان چیزهایی را که نیاز دارند، مبادله می‌کنند، نه چیزهایی را که از قبل دارند.»
آیا معاوضه می تواند جایگزین پول نقد شود؟
علیرغم بسیاری از روش‌های نوآورانه که در آن مردم از مبادله مبادله استفاده کرده‌اند، پول نقد برای بسیاری از نیازهای مردم یک ضرورت است. به عنوان مثال، در حالی که والدین دانش آموزان در منطقه بیگوسارای، بیهار، قادر به استفاده از مبادله کالای مبادله ای برای تحصیل فرزندان خود بوده اند، آنها قادر به پرداخت صورت حساب های پزشکی خود با استفاده از روش مشابه نیستند.
بنابراین بعید است که جهان یک شبه به سمت سیستم مبادله اجتماعی سوق پیدا کند. بیشتر جنبه های زندگی ما همچنان با ارزهای پولی انتزاعی تعریف می شود. آرزوهای مردم نیز وجود خواهد داشت که فقط با پول قابل برآورده شدن است.
برای این منظور ما به مشاغل، تضمین های شغلی، فرصت های برابر برای آموزش، مراقبت های بهداشتی مقرون به صرفه و موارد دیگر نیاز داریم. اما همانطور که بسیاری از جوامع روستایی که از مبادله کالایی استفاده می کنند تأیید می کنند، این اقتصاد به عنوان یک اقتصاد موازی که مظهر بسیاری از چیزهای ناملموس یک جامعه انسانی مانند اعتماد، حسن نیت و مقاومت است، همزیستی خواهد داشت.
دبوجیت دوتا یکی از همکاران تحریریه در India Development Review است
این داستان در اصل توسط India Development Review (IDR) منتشر شده است.
© Inter Press Service (2022) – کلیه حقوق محفوظ استمنبع اصلی: Inter Press Service