آیا زمان حذف رهبران کودتا از سازمان ملل فرا رسیده است؟ – مشکلات جهانی

از

معترضان در خارطوم، پایتخت سودان به خیابان ها ریختند. اعتبار: سودان سازمان ملل/ایمن سلیمان
  • توسط ثلیف دین (سازمان ملل)
  • سرویس مطبوعاتی اینتر

سازمان ملل متحد، 04 فوریه (IPS) – موج کودتاهای نظامی در آفریقا یک سوال طولانی مدت خفته را زنده کرده است: آیا رهبرانی که قدرت را از طریق شورش های مسلحانه به دست می گیرند، از حضور در سازمان ملل منع می شوند – نهادی که سوگند یاد می کند و آن را ترویج می کند. دموکراسی حزبی؟

جدیدترین موج، که سازمان ملل آن را به عنوان “اپیدمی کودتا” توصیف می کند، شامل تسلط نظامی در چاد، گینه، مالی، سودان و بورکینافاسو (و به استثنای میانمار، که اولین سالگرد تشکیل یک دولت نظامی در این کشور بود را در بر نمی گیرد. کشور آسیای جنوب شرقی در 1 فوریه).

پس از کودتای نافرجام هفته گذشته در گینه بیسائو، رئیس جمهور اومارو سیسوکو امبالو به خبرنگاران گفت: «این یک حمله شکست خورده علیه دموکراسی بود. این فقط یک کودتا نبود، بلکه تلاشی برای کشتن رئیس جمهور، نخست وزیر و کل کابینه بود.

در سال 2004، زمانی که سازمان وحدت آفریقا (OAU)، سلف اتحادیه آفریقا (AU)، رهبران کودتا را از شرکت در اجلاس‌های آفریقا منع کرد، کوفی عنان دبیر کل آن تصمیم مهم را به عنوان مدلی در آینده برای مجازات معرفی کرد. دیکتاتورهای نظامی در سراسر جهان

یک دیپلمات سازمان ملل که خواست نامش فاش نشود، به IPS گفت: «شاید زمان آن رسیده است که رهبران آفریقایی چنین پیشنهادی را برای محکوم کردن رهبران نظامی دنبال کنند. اما این تصمیم باید در نهایت توسط مجمع عمومی، بالاترین نهاد سیاستگذاری در سازمان گرفته شود.»

آنتونیو گوترش، دبیر کل سازمان ملل متحد در 1 فوریه به خبرنگاران گفت: «روشن است که کودتا کاملا غیرقابل قبول است. ما شاهد چند برابر شدن وحشتناک کودتا هستیم و درخواست قوی ما این است که سربازان به پادگان ها بازگردند و نظم قانون اساسی در شرایط دموکراتیک گینه بیسائو امروزی به طور کامل برقرار شود.

گوترش در یک نشست مطبوعاتی قبلی در 25 ژانویه گفت: «من عمیقاً نگران کودتای اخیر در بورکینافاسو هستم. نقش ارتش باید دفاع از کشورها و مردمانشان باشد، نه حمله به دولت هایشان و جنگیدن برای قدرت.

ما متأسفانه در منطقه گروه های تروریستی داریم و صلح و امنیت بین المللی را تهدید می کنیم. درخواست من این است که ارتش این کشورها نقش حرفه ای ارتش خود را ایفا کنند، از کشورهای خود محافظت کنند و نهادهای دموکراتیک را مجدداً ایجاد کنند.»

گوترش در پاسخ به سوالی درباره جشن‌های خیابانی پس از کودتای نظامی، حداقل در یکی از کشورهای آفریقایی، گفت: «همیشه برای این نوع موقعیت‌ها جشن‌هایی برگزار می‌شود. سازماندهی آنها آسان است، اما ارزش های دموکراسی در یک لحظه به افکار عمومی بستگی ندارد. جوامع دموکراتیک ارزشی است که باید حفظ شود. کودتای نظامی در قرن بیست و یکم غیرقابل قبول است.

نیویورک تایمز در 1 فوریه گزارش داد که اتحادیه آفریقا مالی، گینه و سودان را به حالت تعلیق درآورده است، اما چاد را به حالت تعلیق درآورده است – «استاندارد دوگانه ای که تحلیلگران هشدار دادند می تواند عواقب بدی برای آفریقا داشته باشد».

جیبریل دیالو، رئیس و مدیر عامل شرکت رنسانس آفریقا و شبکه دیاسپورا (ARDN) به IPS گفت که دلیلی برای نگرانی در مورد احیای تصرفات نظامی در آفریقا وجود دارد.

وی خاطرنشان کرد، برخلاف تصورات، کودتاهای نظامی به سرکوب بیشتر دولتی، نه کمتر، به بی ثباتی سیاسی بیشتر و توقف یا معکوس کردن دستاوردهای اقتصادی منجر می شود.

«شکاف‌های ژئوپلیتیکی در میان جامعه بین‌الملل به بررسی تأثیرات تصرف‌های نظامی کمکی نکرده است. سازمان‌های منطقه‌ای و زیرمنطقه‌ای هنوز باید راهی مؤثر برای تحت فشار قرار دادن رهبران کودتا پیدا کنند تا قدرت را به موقع به یک دولت دموکراتیک واگذار کنند.»

“هر راه حلی برای اثرات تسلط نظامی باید با پرداختن به شرایط فقر مزمن غالب و بیکاری جوانان و همچنین فساد بومی آغاز شود.”

دیالو، که سخنگوی سابق رئیس مجمع عمومی سازمان ملل در سال‌های 2004-2005 بود، گفت: از این رو، پیشبرد اهداف توسعه پایدار سازمان ملل (SDGs) اهمیت دارد. و مشاور ویژه مدیر اجرایی و معاون مدیر امور عمومی یونیسف در سال 1986.

پروفسور دانیل دی. برادلو، استاد سارچی حقوق توسعه بین المللی و روابط اقتصادی آفریقا، مرکز حقوق بشر، دانشکده حقوق، دانشگاه پرتوریا، به IPS گفت که این کودتاها یک تحول نگران کننده است.

با این حال، نشانه‌ای از به هم خوردن ترتیبات امنیتی و حکومتی در هر کشور و منطقه است که در بسیاری از موارد ناشی از فشار نیروهای خارجی و شرایط سخت اقتصادی کشور است.

وی خاطرنشان کرد که تحریم دولت‌های نظامی بدون رسیدگی به مشکلات اساسی حاکمیتی و علل آن بعید است که باعث بهبود پایدار در کشورهای آسیب‌دیده شود.

یک کتاب* که به تازگی منتشر شده است درباره سازمان ملل متحد، عنان را به عنوان تنها دبیرکل (1997-2006) بازگو می کند که مجمع عمومی را به چالش کشیده و از کشورهای عضو می خواهد که از حضور در تریبون سازمان ملل برای رهبران سیاسی که با ابزارهای غیردموکراتیک یا از طریق نظامی به قدرت می رسند، خودداری کنند. کودتاها

همانطور که یکی از مقامات ارشد سازمان ملل می گوید: “آیا رهبران نظامی با سخنرانی در مجمع عمومی به دنبال مشروعیت بودند؟”

هنگامی که OAU در سال 2004 رهبران کودتا را از شرکت در اجلاس های آفریقا منع کرد، عنان یک گام فراتر رفت و گفت امیدوار است روزی مجمع عمومی سازمان ملل راه OAU را دنبال کند و رهبران دولت های نظامی را از سخنرانی منع کند. مجمع عمومی

پیشنهاد عنان اولین بار تاریخی بود. اما هرگز در نهادی اتفاق نیفتاد که کشورهای عضو، نه دبیرکل، بر سازمان حکومت کنند. با این حال، اگر روزی کشورهای عضو، خود را نماینده کشوری به ریاست یک رهبر نظامی ببینند، هر گونه اقدامی ممکن است به آزار و اذیت کشورهای عضو بازگردد.

عنان، یک تبعه غنا، همچنین گفت که “میلیاردها دلار از بودجه عمومی همچنان توسط برخی از رهبران آفریقایی پنهان می شود – حتی در حالی که جاده ها در حال فروپاشی هستند، سیستم های بهداشتی در حال شکست هستند، کودکان مدرسه نه کتاب دارند، نه میز و نه معلم. و تلفن ها کار نمی کنند.”

او همچنین به رهبران آفریقایی که رژیم‌های دموکراتیک را سرنگون می‌کنند تا با ابزار نظامی قدرت را به دست آورند، انتقاد کرد.

ناگفته نماند که سازمان ملل هیچ تمایزی بین “دیکتاتورهای خیرخواه” و “دیکتاتورهای بی رحم” قائل نیست. اما به‌عنوان یک نهاد بین‌المللی که دموکراسی چند حزبی و انتخابات آزاد را تبلیغ می‌کند، همچنان رهبران نظامی را با ارائه سکویی برای صحبت به آنها چشم پوشی می‌کند – در حالی که آنها را در جلسات سالانه مجمع عمومی می‌پسندد و غذا می‌خورد.

اگرچه یاسر عرفات، رهبر سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف)، زمانی در سازمان ملل سخنرانی کرد، برخی از جنجالی ترین رهبران اقتدارگرای جهان از جمله صدام حسین عراق، حافظ اسد و پسرش بشار اسد سوریه و رهبر کره شمالی. کیم ایل سونگ و نوه اش کیم جونگ اون هرگز به سازمان ملل نرسیدند.

زمانی که عمر حسن البشیر، رئیس جمهور سابق سودان، متهم به جنایات جنگی، در سپتامبر 2013 از دریافت ویزای ایالات متحده برای شرکت در بخش سطح بالای اجلاس مجمع عمومی امتناع کرد، یک نماینده سودانی به کمیته حقوقی سازمان ملل گفت که «از نظر دموکراتیک- رئیس‌جمهور منتخب سودان از فرصت شرکت در مجمع عمومی محروم شد، زیرا کشور میزبان، ایالات متحده، با نقض توافق‌نامه مقر سازمان ملل و ایالات متحده، ویزا را رد کرده بود.

در همین حال، برخی از رهبران نظامی که در دوره های گذشته در سازمان ملل سخنرانی کردند، شامل فیدل کاسترو از کوبا، سرهنگ معمر القذافی از لیبی، آمادو توره از مالی (که پس از کودتا در سال 1991 قدرت را به دست گرفت اما بعداً به عنوان رئیس جمهور منتخب دموکراتیک خدمت کرد. و جری رالینگ از غنا (که در سال 1979 قدرت را به دست گرفت، رهبران سیاسی سابق را اعدام کرد اما بعداً به عنوان یک رئیس جمهور غیرنظامی خدمت کرد که در انتخابات دموکراتیک به قدرت رسید).

در اکتبر 2020، نیویورک تایمز گزارش داد که حداقل 10 رهبر غیرنظامی آفریقایی از کناره گیری از قدرت خودداری کردند و در عوض قانون اساسی خود را تغییر دادند تا برای دوره سوم یا چهارم – یا مادام العمر خدمت کنند.

این رهبران شامل رؤسای جمهور گینه (نامزد برای سومین دوره ریاست جمهوری)، ساحل عاج، اوگاندا، بنین، بورکینافاسو، جمهوری آفریقای مرکزی، غنا و سیشل و غیره بودند. تنها کشوری که رئیس جمهور فعلی در آن کناره گیری کرد، نیجر بود.

تایمز با محکوم کردن همه کودتاهای نظامی، به نقل از اومارو سیسوکو امبالو، رئیس جمهور گینه بیسائو، گفت: “دوره سوم نیز کودتا محسوب می شود.”

*این مقاله حاوی گزیده‌هایی از کتابی است که اخیراً در مورد سازمان ملل منتشر شده است با عنوان “بدون نظر – و در مورد آن از من نقل قول نکنید”.

لینک زیر است: https://www.rodericgrigson.com/no-comment-by-thalif-deen/


IPS News Bureau UN را در اینستاگرام دنبال کنید

© Inter Press Service (2022) – کلیه حقوق محفوظ استمنبع اصلی: Inter Press Service