هفته کاری در آمریکای لاتین هنوز طولانی است – مسائل جهانی

• نوشته هامبرتو مارکز (کاراکاس)
• پنجشنبه 04 مه 2023
• سرویس مطبوعاتی اینتر

فابیو برترانو، مدیر سازمان بین المللی کار برای مخروط جنوبی قاره آمریکا، پس از تصویب قانون جدید شیلی، گفت: آمریکای لاتین “قانونی دارد که از نظر ساعات کار با تاخیر مواجه است و ضروری است که این مورد بازنگری شود.” گذشت.

بر اساس لایحه ای که گابریل بوریک رئیس جمهور شادمان در 14 آوریل امضا کرد، هفته کاری در شیلی به تدریج از 45 ساعت به 40 ساعت کاهش می یابد، یک ساعت در سال طی پنج سال آینده.

بوریچ گفت: «پس از سال‌ها گفت‌وگو و جمع‌آوری حمایت، امروز بالاخره می‌توانیم تصویب این لایحه را جشن بگیریم که ساعات کار را کاهش می‌دهد، قانون حمایت از خانواده با هدف بهبود کیفیت زندگی برای همه.»

قانون امکان کار چهار روزه و سه مرخصی در هفته، کار حداکثر 5 ساعت اضافه کاری در هفته را پیش بینی کرده است، ضمن اینکه در بخش هایی مانند معدن و حمل و نقل که حداکثر 52 ساعت در هفته می توان کار کرد، استثنا قائل شد. اگر کارگر در هفته کاری دیگر با ساعات کمتری جبران شود.

بنابراین شیلی خود را با شرکای خود در سازمان همکاری اقتصادی و توسعه (OECD) همسو می کند، که در برخی از آنها مانند استرالیا، دانمارک و فرانسه، هفته کاری کمتر از 40 ساعت است، در حالی که در برخی دیگر مانند آلمان، کلمبیا. ، مکزیک یا بریتانیا، هفته کاری طولانی تر است.

محدوده در آمریکای لاتین

طبق داده های سازمان بین المللی کار، تا دهه گذشته دو کشور منطقه، اکوادور و ونزوئلا، هفته کاری قانونی 40 ساعت داشتند، در حالی که مانند شیلی تاکنون، برزیل، جمهوری دومینیکن، السالوادور و گواتمالا در محدوده بین ساعت 42 و 45

آرژانتین، بولیوی، کلمبیا، کاستاریکا، مکزیک، نیکاراگوئه، پاناما، پاراگوئه، پرو و ​​اروگوئه هفته کاری 48 ساعته داشتند.

طبق قوانین ملی، حداکثر ساعاتی که افراد می توانند به طور قانونی در هفته تحت شرایط فوق العاده به دلایل خاص کار کنند در برزیل و ونزوئلا 48 ساعت و در آرژانتین، جمهوری دومینیکن، اکوادور، مکزیک، نیکاراگوئه، پاناما بین 49 تا 59 ساعت است. پاراگوئه و اروگوئه

در بولیوی، کلمبیا، کاستاریکا، گواتمالا و هندوراس حداکثر 60 ساعت یا بیشتر است و در السالوادور و پرو به سادگی هیچ محدودیتی وجود ندارد.

اما در عمل مردم کمتر از آن کار می کنند، زیرا میانگین منطقه ای 39.9 ساعت است، بیشتر از اروپای غربی، آمریکای شمالی و آفریقا (که بین 37.2 تا 38.8 ساعت است)، اما کمتر از جهان عرب، منطقه اقیانوس آرام و آسیا است. ، که در آن میانگین بین 44 تا 49 ساعت در هفته متغیر است.

ارقام سازمان بین المللی کار نشان داد که در سال 2016 در آمریکای لاتین، کارگران مرد به طور متوسط ​​44.9 ساعت در هفته و زنان 36.3 ساعت کار می کردند که در مورد مردان 1.7 ساعت کمتر از سال 2005 و در مورد زنان نیم ساعت کمتر بود.

در میان کارگران خانگی، این کاهش 3.3 ساعت در میان مردان و بیش از پنج ساعت در میان زنان بود (از 38.1 به 32.9 ساعت در هفته)، که تا حدی به این واقعیت نسبت داده می‌شود که پس از سال 2005، قانون معادل‌سازی هفته‌های کاری کارگران خانگی با سایر کارگران ایجاد شد. پیشروی

بهداشت و دورکاری

مطالعه ای که توسط سازمان جهانی بهداشت (WHO) و ILO انجام شده است، مرگ حدود 750000 کارگر در سال را به ساعات طولانی کار نسبت می دهد – به ویژه افرادی که بیش از 55 ساعت در هفته کار می کنند.

این مطالعه نشان داد که در سال 2016، 398000 کارگر در سراسر جهان به دلیل سکته مغزی و 347000 نفر به دلیل بیماری ایسکمیک قلبی جان خود را از دست دادند – بیماری هایی که ناشی از استرس طولانی مدت همراه با ساعات طولانی یا رفتارهای پرخطر مانند سیگار کشیدن، نوشیدن الکل و خوردن یک رژیم غذایی ناسالم است.

ماریا نیرا، مدیر دپارتمان محیط‌زیست، تغییرات آب و هوا و سلامت سازمان جهانی بهداشت، در این رابطه گفت: «55 ساعت یا بیشتر در هفته کار کردن، خطری جدی برای سلامتی دارد. زمان آن فرا رسیده است که همه ما – دولت ها، کارفرمایان و کارمندان – متوجه شویم که ساعات کاری طولانی می تواند منجر به مرگ زودرس شود.

از سوی دیگر، روند دورکاری در سراسر جهان در طول همه‌گیری کووید-19 رونق گرفت و به 23 میلیون کارگر در آمریکای لاتین و کارائیب رسید که عمدتاً حقوق‌بگیران رسمی با سطح تحصیلات بالا، مشاغل پایدار و مشاغل حرفه‌ای و اداری بودند.

دسترسی به دورکاری برای بخش‌های غیررسمی و کارگران خوداشتغال، جوانان، کارگران کم‌ماهر و کم‌درآمد، و زنان که مسئولیت‌های خانوادگی بیشتری دارند، بسیار محدودتر بوده است.

آندرس ماریناکیس، کارشناس آمریکای لاتین سازمان بین المللی کار، در تحلیلی اذعان کرد که «به طور کلی، دورکارها در تصمیم گیری برای سازماندهی روز کاری خود تا حدی استقلال دارند و عملکرد آنها عمدتاً از طریق نتایج کارشان ارزیابی می شود نه بر اساس ساعاتی که برای انجام آن کار می کنند. “

اما ماریناکیس از ILO توضیح داد: «چند مطالعه نشان داده است که در بسیاری از موارد کسانی که از راه دور کمی بیشتر از حد معمول کار می‌کنند، محدودیت‌های بین ساعات عادی و اضافه کاری کمتر مشخص است» و این وضعیت با تجهیزات الکترونیکی و فناوری موجود تقویت می‌شود. دفتر در سانتیاگو دی شیلی.

این تحلیلگر اضافه کرد که «تماس با همکاران و سرپرستان در هر زمان و مکانی امکان پذیر است و روز کاری را فراتر از حد معمول افزایش می دهد» که «نیاز به ایجاد یک دوره قطع ارتباط را به وضوح ایجاد می کند که به کارگران استراحت مؤثری بدهد».

صورت دیگر

فرانسیسکو ایتوراسپ، فعال کارگری آرژانتینی، تلفنی به IPS گفت که از سوی دیگر، در آینده به نظر می رسد که «کار غیر انسانی، یعنی همان هوش مصنوعی، می تواند اشتغال را به شدت کاهش دهد و 40 ساعت در هفته را کاری بسیار زیاد به نظر برساند. “

ایتوراسپ، استاد دانشگاه ملی روزاریو در جنوب شرقی آرژانتین و محقق شورای ملی تحقیقات علمی و فنی این کشور، از روزاریو گفت که کاهش ساعات کار «به معیارهای معمول قرن 19 پاسخ می دهد، در حالی که در قرن 21 چالش رفع نیاز به توسعه فناوری و تأثیر آن بر کشورهای ما وجود دارد.”

او استدلال کرد که “تا جایی که نیروی کار فراوان و ارزان در دسترس است و مردم مجبورند ساعات بیشتری کار کنند، صاحبان مشاغل به سرمایه گذاری کمتری در فناوری نیاز دارند که توسعه را محدود می کند.”

اما، از سوی دیگر، ایتوراسپ تاکید کرد که سرمایه گذاری در فناوری هایی مانند هوش مصنوعی هزینه تولید کالاها و خدمات را کاهش می دهد و تز هزینه نهایی صفر را که توسط جرمی ریفکین، اقتصاددان آمریکایی، نویسنده کتاب “پایان کار” و “پایان کار” ارائه شده است، تداعی می کند. کتاب های دیگر

این به معنای کاهش نیروی کار مورد نیاز برای تولید و توزیع کالاها و خدمات است، “به گفته برخی اقتصاددانان شاید به نصف، یک تغییر کوپرنیکی که ما را به وضعیت بیکاری انبوه سوق می دهد.”

ایتوراسپ گفت، تلاش برای کاهش روزهای کاری در امتداد لبه تیغ است، “با این امید که کاهش زمان کار می تواند به انسان های شاغل راه های جدیدی برای کنار آمدن با زندگی بدهد.”

© Inter Press Service (2023) – کلیه حقوق محفوظ استمنبع اصلی: Inter Press Service