لیما، 31 مه (IPS) – صنعت صادرات محصولات کشاورزی پرو به طور پیوسته در حال رشد است و در سال 2022 به سطوح بی سابقه ای رسیده است. اما این امر تأثیر مطلوبی بر توسعه انسانی در این کشور آمریکای جنوبی نداشته است، جایی که سطوح بالای نابرابری، فقر، کم خونی کودکان در آن وجود دارد. و سوءتغذیه همچنان ادامه دارد و همچنین شکایت از کیفیت پایین اشتغال در این بخش وجود دارد.
طبق گزارش وزارت تجارت خارجی و گردشگری، صادرات محصولات کشاورزی مانند زغال اخته، انگور، نارنگی، کنگر فرنگی و مارچوبه در سال 2022 9.8 میلیارد دلار درآمد ایجاد کرد که 12 درصد بیشتر از کل سال 2021 بود.
صادرات کشاورزی چهار درصد از تولید ناخالص داخلی این کشور آند را تشکیل می دهد، جایی که معدن و ماهیگیری فعالیت های اصلی اقتصادی است.
روزاریو هولانکا، نماینده کمیسیون غیردولتی حقوق بشر Ica (Codeh Ica)، که اعلام کرده است: “افزایش درآمد حاصل از صادرات محصولات کشاورزی توسعه انسانی را به همراه نداشته است: کم خونی و سل در سطح نگران کننده ای قرار دارند و اکنون تب دنگی به شدت در حال افزایش است.” به IPS گفت که به مدت 41 سال در آن بخش در جنوب غربی پرو کار کرده است.
ایکا و دو بخش دیگر در امتداد سواحل اقیانوس آرام کشور، لا لیبرتاد و پیورا، پیشرو در این بخش هستند و نزدیک به 50 درصد از صادرات کشاورزی در این کشور 33 میلیون نفری را به خود اختصاص می دهند، که علیرغم این رونق همچنان با نابرابری مواجه است و منعکس کننده آن بالاست. سطوح فقر و غیر رسمی و بی ثباتی در اشتغال.
بر اساس گزارش موسسه ملی آمار و انفورماتیک، فقر پولی بر 27.5 درصد از 33 میلیون نفر جمعیت کشور در سال 2022 تأثیر گذاشته است. این افزایش هفت درصدی نسبت به دوره قبل از همه گیری است. تعداد افراد فقیر در سال گذشته 9 میلیون و 184 هزار نفر برآورد شد که 600 هزار نفر بیشتر از سال 2021 است.
ایکا که در مجموع 850765 نفر سکنه دارد، یکی از ادارات با کمترین نرخ فقر پولی، پنج درصد است، زیرا اشتغال کامل دارد که بیشتر به دلیل رونق صادرات محصولات کشاورزی در دو دهه اخیر است.
Huallanca گفت که تعداد شرکت های صادراتی کشاورزی 320 با مجموع 120,000 کارمند، که از مناطق مختلف کشور می آیند، تخمین زده می شود.
او گفت که آنچه برجسته است این است که 70 درصد از کل کارگران این بخش را زنان تشکیل می‌دهند که به دلیل مهارت‌های حرکتی خوبشان در کارکردن میوه‌ها و سبزیجات ارزشمند هستند.
این کارشناس خاطرنشان کرد: با وجود اینکه بخشی از کارگران برخی از شرکت ها در بخش غیررسمی هستند، اما آمار مشخصی وجود ندارد.
اما ارقام هشداردهنده ای در دسترس است: بیش از شش درصد از کودکان زیر پنج سال از سوءتغذیه مزمن رنج می برند و کم خونی 33 درصد از کودکان بین 6 تا 35 ماه را تحت تاثیر قرار می دهد.
با نوع شغلی که داریم، نمی‌توانیم فرزندانمان را به معاینات رشد ببریم، نمی‌توانیم از کار غیبت کنیم، زیرا در صورت عدم حضور شما پولی به شما نمی‌دهند، از اضطراب خود در سکوت گریه می‌کنیم. یانینا هوامان 42 ساله که به مدت 20 سال در بخش صادرات کشاورزی کار کرده است تا از سه فرزند خود حمایت کند، به IPS گفت.
دو بزرگ‌ترین آنها تحصیلات متوسطه و عالی هستند و کوچک‌ترین او هنوز در دبستان است. او گفت: “من برای فرزندانم هم مادر و هم پدر هستم. با کارم به آنها آموزش می دهم و توانستم خانه ای را برای خودم تامین کنم، اما وضعیت نامطمئن است، مثلاً اتاق خواب ها هنوز سقف ندارند.” گفت.
هوآمان منشی امور زنان در اتحادیه شرکتی است که در آن کار می کند، سمتی که در نوامبر 2022 به آن منصوب شد. از آن سمت، او امیدوار است که به بهبود دسترسی به مراقبت های بهداشتی برای کارگران زن کمک کند، کارگرانی که رفتن به آن را به تعویق می اندازند. در صورت نیاز به پزشک، یا در سیستم سلامت تامین اجتماعی “جایی که فقط به ما قرص می دهند” توجه پزشکی ضعیفی دریافت می کنند.
ایکا در حال حاضر بیشترین تعداد مرگ و میر ناشی از تب دنگی را دارد، یک بیماری ویروسی که باعث شد دولت دینا بولوارته چند هفته پیش در 13 بخش از 24 بخش این کشور وضعیت اضطراری بهداشتی 90 روزه اعلام کند.
نه تنها این، بلکه سابقه این را دارد که بیشترین میزان مرگ و میر ناشی از کووید-19 را داشته باشد: 901 مرگ در هر 100000 نفر که از میانگین ملی 630 در هر 100000 نفر فراتر می رود. هوآمان، عضو اتحادیه کارگری، به صراحت گفت: «سیستم بهداشت در اینجا کار نمی کند.
شرایط کار برای زنان سخت تر است
فقدان شغل با کیفیت و به رسمیت شناختن ناقص حقوق کار، که با همه‌گیری تشدید شد، باعث اعتصابی در نوامبر 2020 شد که در ایکا آغاز شد و به منطقه ساحلی شمالی لا لیبرتاد و پیورا گسترش یافت.
خواسته های آنها شامل حداقل دستمزد 70 نفری (19 دلار) در روز، مزایای اجتماعی مانند غرامت و افزایش طول خدمت، و به رسمیت شناختن حق تشکیل اتحادیه بود.
آنها با هم در کمیته مبارزه با صادرات کشاورزی اتحادیه کارگران Ica که به تازگی ایجاد شده است، که نماینده کارگران گاه به گاه و فصلی است، به کنگره در لیما رفتند تا خواستار تغییر در قانون فعلی شوند.
سوزان کوئینتانیلا، 39 ساله، اصالتاً از بخش مرکزی آند ایاکوچو، دبیر کل اتحادیه است. او در سال 2014 پس از جدایی از همسرش وارد ایکا شد. او با دو فرزند دختر و پسرش آمد که به آینده ای با فرصت های بهتر امیدوار بود.
پس از کار به عنوان یک دروگر در مزارع، و تمیز کردن و بسته بندی میوه در کارخانه، تصمیم گرفت به صورت تکه تکه کار کند، زیرا از این طریق می توانست درآمد بیشتری داشته باشد و برای مواقعی که شرکت ها به نیروی کار کمتری نیاز داشتند، پس انداز کند.
او به IPS گفت: «بسیار سخت بود. «ساعت 10 صبح از خانه بیرون می‌رفتم و ساعت سه یا چهار صبح روز بعد از محل کار بیرون می‌رفتم تا بچه‌هایم را برای مدرسه آماده کنم. من 29 یا 30 ساله بودم، جوان بودم، اما زنان مسن‌تری را دیدم که به دلیل حالت‌هایی که در محل کار داشتیم، در بدن، دست‌ها و پاهایشان درد می‌کردند، اما چون چاره دیگری نداشتند، ادامه دادند.
او افزود: «من بی عدالتی های زیادی را در شرکت های صادراتی محصولات کشاورزی دیدم. «آنها با دادن کار به شما این احساس را می‌دادند که به شما لطف می‌کنند، می‌خواستند سرتان را پایین نگه دارید، بر سر مردم فریاد می‌زدند و تحقیر می‌کردند، آنها را بدبخت می‌کردند. اعتراض کردم، صدایم را بلند کردم و من را اخراج نکردند چون کارمندی بودم و به من نیاز داشتند. شرایط به دلیل مبارزات ما کمی تغییر کرده است، اما مجانی نبوده است.»
اعتراضات اواخر سال 2020 منجر به تصویب قانون شماره 31110 در مورد نیروی کار کشاورزی و مشوق های بخش کشاورزی و آبیاری در 31 دسامبر همان سال با هدف تضمین حقوق کارگران در بخش های کشاورزی و صادرات و کشاورزی شد.
اما از نظر کوینتانیلا، قانون علیه کارگران غیردائم که بیشترین بخش نیروی کار در این بخش را تشکیل می‌دهند، تبعیض قائل می‌شود، زیرا حق ترجیحی برای استخدام مقرر در ماده چهارم قانون رعایت نمی‌شود.
او شکایت کرد: «آنها پرداخت متمایز مزایای اجتماعی ما را نیز تشخیص نداده‌اند و آنها را در دستمزد روزانه که 54 دلار (کمی بیشتر از 14 دلار) محاسبه می‌شود، لحاظ می‌کنند: این عادلانه نیست.
وی در عین حال تاکید کرد که کار صادرات محصولات کشاورزی برای زنان سخت تر است زیرا آنها مسئول تربیت فرزندان خود هستند. کوینتانیلا گفت: «ما در یک جامعه جنسیتی زندگی می‌کنیم که همه کارهای مراقبتی را به دوش ما می‌کشد.
او همچنین توضیح داد که چون چندین شرکت بسیار دور هستند، رسیدن کارگران به محل کار بیشتر طول می کشد، به این معنی که آنها تا دوازده ساعت در روز از خانه دور هستند. ما با این نگرانی سر کار می رویم که فرزندانمان را در معرض خطرات جانی قرار می دهیم، نمی توانیم آنطور که دوست داریم با آنها باشیم که از نظر روحی به ما آسیب می زند.
به گفته او شرایط کار وحشتناکی به این موارد اضافه شده است، مانند دور بودن توالت ها از مناطقی که در آن کار می کنند، به اندازه سه بلوک یا در شرایط غیربهداشتی، که باعث می شود زنان از استفاده از آنها خودداری کنند. آسیب رساندن به سلامتی آنها
شرکت های صادراتی کشاورزی و حقوق بشر
Huallanca گفت که Code Ica ایجاد فضایی از ذینفعان متنوع را ترویج می کند تا طرح ملی تجارت و حقوق بشر، یک خط مشی عمومی با هدف اطمینان از بهبود کیفیت زندگی مردم در فعالیت های اقتصادی، در این بخش اجرا شود. پنج اتحادیه از ایکا و اتاق بازرگانی، صنعت و گردشگری در این طرح مشارکت دارند.
او گفت: «ما تلاش زیادی انجام داده‌ایم و امیدواریم که در 16 ژوئن به طور رسمی توسط وزارت دادگستری و حقوق بشر، نهاد حاکم برای این سیاست، ایجاد شود.
وی افزود: در این بین، ما به گرد هم آوردن زنان درگیر در بخش صادرات کشاورزی کمک کرده ایم که دستور کار حقوقی را ایجاد کرده اند که در این فضای چندجانبه شکل گرفته است و امیدواریم مورد توجه قرار گیرد.
© Inter Press Service (2023) – کلیه حقوق محفوظ استمنبع اصلی: Inter Press Service