ژنو، 11 ژانویه (IPS) – آژانس های سازمان ملل خواستار کمک 4.4 میلیارد دلاری برای افغانستان شده اند تا از یک بحران انسانی تمام عیار که می تواند منجر به گرسنگی، پریشانی و مرگ و مهاجرت دسته جمعی مردم از این کشور شود، جلوگیری کند.
آژانسهای OCHA، UNHCR و شرکای سازمانهای غیردولتی آنها، برنامههای واکنش بشردوستانه 2022 خود را برای ارائه کمک به افغانستان و منطقه در روز سهشنبه 11 ژانویه 2022 آغاز کردند.
مارتین گریفیتس، معاون دبیر کل سازمان ملل در امور بشردوستانه و هماهنگ کننده امداد اضطراری، در یک کنفرانس مطبوعاتی در ژنو برای آغاز طرح های امدادی، اظهار داشت که این “بزرگترین درخواست برای یک کشور برای کمک های بشردوستانه” است.
گریفیث گفت: «رویدادهای یک سال گذشته در افغانستان با سرعت سرگیجهآور و پیامدهای عمیقی برای مردم افغانستان رخ داده است. دنیا گیج شده و به دنبال راه درستی برای واکنش است. در همین حال، یک فاجعه انسانی تمام عیار در پیش است.»
هدف این طرحهای پاسخ بشردوستانه و پناهندگان، ارائه کمکهای بشردوستانه حیاتی به 23 میلیون نفر در افغانستان است. آنها همچنین به 5.7 میلیون افغانی که در جوامع محلی در پنج کشور همسایه: ایران، پاکستان، ترکمنستان، تاجیکستان و ازبکستان آواره شده اند، ارائه خواهد شد.
تامین مالی از سوی خیرین مورد نیاز خواهد بود. پلان واکنش بشردوستانه افغانستان 4.4 میلیارد دالر درخواست کرده است. در صورت تامین مالی، انتظار میرود که این امر از سازمانهای کمکرسان برای افزایش ارائه و خروجی خدمات بهداشتی، آموزشی، خدمات حفاظتی، حمایت از غذا و کشاورزی، و دسترسی به آب پاک و فاضلاب حمایت کند.
پلان منطقه ای واکنش به پناهندگان به وضعیت افغانستان به تنهایی به 623 میلیون دلار بودجه برای 40 سازمان نیاز دارد که حفاظت، صحت و تغذیه، سرپناه و اقلام غیر خوراکی، معیشت و تاب آوری، و تدارکات و مخابرات و سایر خدمات ضروری را ارائه می کنند.
گریفیث در حال توصیف بحران انسانی جاری در افغانستان بود. در سال 2021، با اختلالات فزاینده ای در خدمات مواجه شد و برای رفع نیازهای جمعیت خود تلاش کرد.
اقتصاد این کشور به دلیل مسدود شدن داراییهای موجود در ذخایر بانک مرکزی، اختلالات در بازارها، و همچنین توقف ناگهانی کمکهای توسعه بینالمللی که بسیاری از خدمات اساسی اجتماعی به آن وابسته هستند، به شدت آسیب دیده است. مشکلات شدید ناشی از اقلیم مانند فصل سخت زمستان و یکی از بدترین خشکسالی های ثبت شده در تاریخ این کشور تنها باعث تشدید فقر در میان شهروندان آن شده است. بیست و سه میلیون نفر در معرض خطر گرسنگی حاد هستند.
این همچنین مربوط به آن دسته از افغان هایی است که در داخل کشور آواره شده اند – 700000 نفر. طرح کمک های امدادی OCHA برای این شهروندان آواره در نظر گرفته شده است.
فیلیپو گراندی، کمیسر عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان خاطرنشان کرد که جامعه بین المللی باید اقدامات لازم را برای “جلوگیری از یک فاجعه در افغانستان انجام دهد، که نه تنها می تواند رنج را تشدید کند، بلکه باعث آوارگی بیشتر هم در داخل کشور و هم در سراسر منطقه می شود.”
وی گفت: «این نکته کلیدی است که فراموش نکنیم که این بحران یک بعد منطقه ای دارد. نه تنها پناهندگان افغان، بلکه افرادی که در میزبانی از آنها نقش داشته اند.»
کشورهای همسایه در حال حاضر میزبان 5.7 میلیون پناهجوی ثبت شده از موج های قبلی آوارگی اجباری هستند. ایران و پاکستان 2.2 میلیون پناهنده افغان دارند. در حالی که آنها سیاستهای فراگیر را در آموزش و مراقبتهای بهداشتی اجرا کردهاند، همهگیری COVID-19 نیازهای خود کشورها را تشدید کرده است که چالشهایی را برای این دولتها برای ادامه سیاست شمول خود ایجاد کرده است.
طرح کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل به طور مستقیم از 40 سازمان شریک فعال در منطقه برای ارائه کمک های اضطراری، خدمات بهداشتی و اجتماعی، آموزش و حفاظت از پناهندگان و جوامع میزبان حمایت می کند. همچنین تخمین زده میشود که برای بهبود معیشت و انعطافپذیری افغانها، بهویژه برای کسانی که در هنگام عبور از مرزها در معرض استثمار یا سوء استفاده قرار میگیرند، همکاری نزدیک داشته باشد.
یکی از اهدافی که در این نشست خبری به آن پرداخته شد، تضمین ثبات کشور با حمایت از تلاش ها برای بازسازی ساختارهای اقتصادی و اجتماعی بود.
گراندی گفت: “کلید در اینجا تثبیت وضعیت در داخل افغانستان است که شامل افراد آواره می شود.”
گریفیث همچنین خاطرنشان کرد که سرمایه گذاری در خدمات و ساختارها بسیار مهم است تا در نهایت کشور “امن باشد برای کسانی که آواره شده اند تا به خانه های خود بازگردند”.
رهبران سازمان ملل ابراز امیدواری کردند که طرح های امدادی با بودجه درخواستی به اهداف مورد نظر خود دست یابند.
گریفیث گفت: “با تداوم سازگاری، تداوم تعدیل، برنامه ها می توانند بهبود یابند و دسترسی به خدمات می تواند بهبود یابد.”
تسلط طالبان در اوت 2021 به کاهش اقتصاد و توقف کمک های توسعه بین المللی کمک کرد. این تهدید خدمات را تضعیف می کند و دستاوردهای توسعه ای را که در دو دهه اخیر به دست آمده را تضعیف می کند. آموزش به عنوان مثال اصلی مورد استفاده قرار گرفته است، با نگرانی در مورد اجازه بازگشت دختران به مدارس یا بازگشت به کلاس های مختلط با پسران.
نگرانی در مورد دخالت طالبان در طرح های امدادی وجود دارد. با این حال، گریفیتس اظهار داشت که سازمانهای همکار در افغانستان، تقریباً همه سازمانهای غیردولتی، «پول را مستقیماً دریافت خواهند کرد»، از جمله برنامههایی که مستقیماً به کارگران خط مقدم در بخش صحت و آموزش پرداخت میکنند.
گراندی خاطرنشان کرد که همکاران سازمان ملل متحد در ساحه هر روز با طالبان گفتگو میکردند که در مورد گستره این برنامهها گفتگو میکردند و گفت: «کمکهای بشردوستانه فضای گفتگو را ایجاد کرده است.
“این فضایی است که ما باید آن را حفظ کنیم… میتوان آن را توسعه داد و فضا را برای تثبیت ایجاد کرد.”
گفتوگوی باز بین جامعه بینالمللی و طالبان برای کمک فوری به افغانستان و منطقه مورد نیاز است و در نهایت راه را برای ثبات منطقه و کاهش وابستگی آن به کمککنندگان هموار میکند. با این روحیه و فوریت محسوس برای محافظت از مردم افغانستان، UNCHR و OCHA برنامه های خود را برای سال 2022 آغاز می کنند.
گراندی در پاسخ به این سوال که در این کنفرانس در صورت عدم دریافت بودجه مورد نیاز برای افغان ها چه اتفاقی می افتد، گفت که اگر سیستم بشردوستانه کشور فرو بریزد، احتمالاً منجر به مهاجرت دسته جمعی مردم به کشورهای همسایه و فراتر از آن خواهد شد. ما به این همبستگی در کشورهای همسایه نیاز خواهیم داشت زیرا آنها اولین کسانی هستند که ضربه می خورند.»
گریفیث افزود جدا از دیدن “گرسنگی، پریشانی، مرگ، ناامیدی، در سطح خانواده… ما امید را از مردم افغانستان ربودیم که خانه شان امن است و می توانند بقیه عمر خود را در اینجا بگذرانند.”
@IPSNewsUNBureau را دنبال کنید
IPS News Bureau UN را در اینستاگرام دنبال کنید
© Inter Press Service (2022) – کلیه حقوق محفوظ استمنبع اصلی: Inter Press Service