پیشاور، 10 آوریل (IPS) – نور ولی، 32 ساله، “من مغازه خود را در افغانستان داشتم اما پس از هشدار طالبان در مورد دوختن لباس زنانه به اینجا آمدم. اکنون در مغازه ای که متعلق به یک خیاط محلی است، با دستمزد روزانه کار می کنم.” ، به IPS گفت.
ولی، یک باشنده ولایت جلال آباد، گفت که به دستور جدید معاون و مرجع فضیلت طالبان، خیاطان مرد، از ساختن لباس برای زنان در کابل منع شده است.
ولی، پدر سه فرزند، گفت: «این دستور اکثر خیاط‌های مرد را به ارمغان آورده است، که چاره‌ای جز خروج از کشور یا بیکار ماندن و متوسل شدن به گدایی ندارند.»
قبل از تسلط طالبان در آگوست 2021، او گفت که در سرتاسر افغانستان معمول بود که مردان لباس زنانه را می دوختند. خیاط‌های مردی که قبلاً فقط لباس‌های زنانه می‌ساختند، بدترین ضربه را می‌بینند، زیرا این سفارش آنها را عملاً بیکار کرده است.
داستان شریف گل هیچ تفاوتی با ولی ندارد. گل، 41 ساله، به پیشاور، واقع در نزدیکی مرز افغانستان، رسید و با 1500 روپیه (حدود 6 دلار) در روز با یک خیاط محلی کار خود را آغاز کرد. او گفت: «من قبلاً حداقل 6000 روپیه (حدود 21 دلار) در خانه و بیش از 15000 روپیه (حدود 52 دلار) در روز در ماه رمضان (رمضان) درآمد داشتم زیرا مردم در عید فطر لباس نو می پوشند.
عید فطر در پایان ماه رمضان یک ماه روزه گرفته می شود و همه مردم برای این جشن لباس نو می دوزند.
گل گفت: “ضایعه ای بزرگ برای ما. ما از طالبان خواستیم تا به ما رحم کنند، اما آنها به درخواست های ما پاسخ ندادند.”
خیاط گفت که این سفارش از نظر مالی تأثیر زیادی بر آنها خواهد داشت زیرا بسیاری از خیاط‌ها فقط به مشتریان زن خدمات می‌دهند.
ناصر شاه یکی دیگر از افغان‌هایی است که از ممنوعیت دوخت لباس زنانه توسط طالبان آسیب دیده است. شاه 39 ساله که ماه گذشته به همراه همسر، سه پسر و دخترش به پیشاور مهاجرت کرد، به عنوان یک شرط بندی روزانه با یک خیاط پاکستانی کار می کند.
او توضیح می دهد: “من روزانه 3000 روپیه (حدود 10 دلار) درآمد دارم. درآمد من در این ماه رمضان حدود 10000 روپیه (حدود 35 دلار آمریکا) بود. بیش از 15 سال است که لباس زنانه می سازم.” اکثر کارگران مقیم کابل از دوخت لباس های زنانه دست برداشته اند و شروع به خرید و فروش لباس مردانه کرده اند، اما مشتریان کمتری دریافت می کنند.
بنابراین او مجبور نبود به گدایی متوسل شود. او گفت که آنها به پاکستان نقل مکان کردند.
حکومت طالبان پیش از این پس از به قدرت رسیدن، تحصیل زنان را ممنوع کرده است. یک هفته پیش، آنها از زنان خواستند کار در دفاتر سازمان ملل را متوقف کنند، که احتمالاً بر توسعه زنان، مراقبت های بهداشتی و کنترل جمعیت در این کشور تحت خشونت شبه نظامیان تأثیر می گذارد.
حسین احمد، 50 ساله، یک خیاط افغان که 30 سال پیش به پاکستان مهاجرت کرده است، به IPS گفت که هجوم خیاطان افغان مشکل ساز بوده است، زیرا آنها کار پردرآمدی در اینجا پیدا نمی کنند.
حسین که یک مغازه دارد، گفت: “ما سه خیاط را استخدام کرده ایم که اخیراً پس از ممنوعیت طالبان آمده اند. ما در ماه رمضان حجم کار داریم، اما بعد از عید فطر، به خدمات آنها نیازی نداریم و آنها بیکار خواهند شد.” بازار مهاجر (پناهندگان)، در پیشاور، مرکز استان خیبر پختونخوا، واقع در نزدیکی مرز افغانستان.
حسین گفت که مردم از طالبان به خاطر مجازات های سختشان می ترسند. او گفت: «کسانی که به اینجا می‌آیند به یاد می‌آورند که چگونه پلیس طالبان به آنها هشدار می‌داد که اگر لباس‌های زنانه را نبردند، دست کشیدند.
اکرام الله شاه، یک معلم اقتصاد که در دانشگاه کابل تدریس می کرد، به آی پی اس گفت که به دلیل ممنوعیت تحصیل زنان، کار خود را ترک کرد.
شاه گفت: «ما اینجا هستیم و دو دخترم در مدارس خصوصی اینجا درس می‌خوانند. من می‌خواهم دخترانم را به هر قیمتی تحصیل کنم. من در دو مکتب افغانستان به صورت نیمه وقت تدریس می کردم تا برای خانواده ام درآمد داشته باشم.
او گفت که اکثر زنانی که مغازه های خیاطی داشتند، پس از دستورات طالبان، کار را متوقف کرده اند. برخی از زنان خیاط مغازه های بسیار بزرگی داشتند که در آن خیاطان زن و مرد را استخدام کرده بودند، اما اکنون همه مجبورند مغازه ها را ببندند و در خانه کار کنند.
در میان پناهندگان، نسیمه شاه، یک زن افغان است که می گوید به زودی شروع به دوخت لباس زنانه برای زنان در پیشاور خواهد کرد. نسیمه، 30 ساله، یکی از 20 زن افغان است که در حال تکمیل دوره آموزشی یک ماهه در پیشاور، با حمایت آژانس آلمان برای همکاری های بین المللی (GIZ) هستند.
دکتر سمیر خان، یک تحلیلگر سیاسی، به IPS گفت که طالبان برای تغییر نگرش خود نسبت به زنان با فشارهای عظیمی از سوی جامعه بین المللی، از جمله سازمان ملل متحد، مواجه بوده است، اما وضعیت بدون تغییر باقی مانده است.
او گفت: «ما اخباری در مورد ممنوعیت دوخت زنان دانشجو، کارگر و خیاط شنیده ایم که در یک جامعه متمدن غیرقابل قبول است.
او گفت که طالبان باید کمی جستجو کنند و تلاش کنند تا بخشی از تلاش های جهانی شوند و برای توسعه زنان تلاش کنند.
او گفت: «چگونه طالبان می توانند کشور ویران شده از جنگ را در مسیر پیشرفت قرار دهند وقتی زنان (نیمی از جمعیت کشور) را از کار باز می دارند.
او گفت که پاکستان یک کشور اسلامی است که زنان در آن از حقوق برابر برخوردارند.
او گفت که زنان نه در فعالیت های اجتماعی شرکت می کنند و نه اجازه رفتن به مدرسه و کار را دارند که جای تاسف دارد. 16 ماه گذشته از زمان روی کار آمدن طالبان برای زنان بسیار سخت بوده است.
ساجده بابی، یک معلم افغان در پیشاور که زنان در قبال بی‌رحمی طالبان قرار گرفته‌اند. بی بی، 55 ساله، گفت: «برای زنانی که ملزم به پوشیدن حجاب همه جانبه در هنگام حضور در بازار هستند، قوانین لباس سختی وجود دارد. در کشور من زنان نمی توانند برای تفریح به مدارس یا پارک ها بروند و بدون همراهی مرد نمی توانند سفر کنند که انسان را به یاد عصر حجر می اندازد.
گزارش دفتر IPS UN
@IPSNewsUNBureau را دنبال کنید
IPS News Bureau UN را در اینستاگرام دنبال کنید
© Inter Press Service (2023) – کلیه حقوق محفوظ استمنبع اصلی: Inter Press Service