کاتماندو، 5 ژانویه (IPS) – در ماه‌های پایانی سال 2021، احتمالاً گزارش‌های رسانه‌ای بی‌شماری از مسدود شدن مردان، زنان و کودکان مهاجر در مرزها در تلاش برای ورود به کشورهای مختلف دیده‌اید. دو نقطه اشتعال، مرز مکزیک و ایالات متحده و مرز بین لهستان و بلاروس بود، اما بسیاری دیگر نیز وجود داشت.
چیزی که شما احتمالاً از رسانه ها یاد نگرفته اید این بود که چه اتفاقی برای ده ها میلیون نفر افتاد که اغلب به عنوان آخرین گزینه، به دلیل درگیری ها یا شرایط اضطراری محیطی خانه را ترک کردند اما – حداقل به طور موقت – به بخش دیگری از خانه خود نقل مکان کردند. کشور. نزدیک به 40 میلیون نفر در 149 کشور در سال 2020 چنین اقداماتی را انجام دادند که 75 درصد آنها به دلیل خطرات آب و هوایی یا محیطی بودند. (بقیه بر اثر درگیری آواره شدند). امروز با دیوگو سراگلیو از شبکه مهاجرت محیطی آمریکای جنوبی یا RESAMA در این مورد صحبت می کنیم.
در اینجا در نپال، بادهای موسمی سالانه معمولاً سیل و رانش زمین مخرب و مرگبار ایجاد می کند که زندگی صدها و حتی هزاران نفر را از بین می برد. بسیاری از آنها تقریباً بلافاصله خانه‌های موقت را می‌سازند یا در پناهگاه‌های اضطراری در آن نزدیکی قرار می‌گیرند تا زمانی که بتوانند در زمین خود بازسازی کنند. اما در برخی موارد، آوارگان به سادگی تسلیم می شوند و می روند، به امید اینکه زندگی خود را در مکانی جدید بازسازی کنند. در نهایت، اگر اوضاع خوب پیش برود، جذب محله و جامعه بزرگتر می شود.
دیوگو به من می‌گوید این یک سناریوی عادی در سطح جهانی است – افرادی که به مکان جدیدی در یک کشور مهاجرت می‌کنند خودشان را می‌بینند تا زندگی جدیدی بسازند. اما، تلاش برای ایجاد چارچوب های بین المللی برای ارائه جهت در مورد نحوه رفتار با افراد آواره در حال انجام است. چالش این است که آن وعده‌های بی‌همتا را به وعده‌های غذایی گرم و مسکنی تبدیل کنیم که مردم واقعاً در آنجا به سر می‌برند. دیوگو توضیح می دهد که کووید-19 این کار را بسیار دشوارتر کرده است.
یک نکته قبل از شروع – دیوگو به UNFCCC اشاره می کند. این مخفف کنوانسیون چارچوب سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوایی است، نهادی که در نوامبر گذشته میزبان COP26 و 25 نشست قبلی بود.
لطفا اکنون به گفتگوی من با دیوگو سراگلیو گوش دهید.
© Inter Press Service (2022) – کلیه حقوق محفوظ استمنبع اصلی: Inter Press Service